နားထဲမွာ ေဝဝါးဝါး ၾကားေနရတဲ့ အသံငယ္ေလးတစ္ခု...
တိတိက်က်ေျပာရရင္ ငိုသံေလး...
Mewဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ အသံ႐ွင္ေလးကုိ လုိက္႐ွာေနမိေပမယ့္ ခုထိမေတြ႔ရေသး...
"အီး...ဟီး...ဟီး...ဟီး"
ငုိသံကပုိပုိက်ယ္လာတယ္...
*ဒါ... ဒါက babyေလး... babyေလးအသံ... babyေလးငုိေနတယ္...*
Mewပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အေျပးအလႊားလုိက္႐ွာမိတယ္...
အလင္းစူးစူးတစ္ေနရာဆီက ထြက္ေပၚလာေနတဲ့ အသံငယ္ေလး...
Mewဘာမွမေတြးႏိုင္ေတာ့ဘူး... အလင္းတန္းထဲေျပးဝင္လုိက္တယ္...
"အီး...ဟင့္...ဟင့္... လူယုတ္မာႀကီး... စားၿပီးနားမလည္ႀကီး... အီး... အဟစ္...အဟစ္..."
မ်က္လံုးေတြအဖြင့္ ေဘးဘက္နားမွာ ၾကားလုိက္ရတဲ့ အသံငယ္ေလး...
ခုတင္ေဘးမွာထိုင္ၿပီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ကုိငိုေနတာ...
႐ႈိက္႐ႈိက္ၿပီး ငိုေနတာေလးက တကယ့္ကုိေၾကေၾကကြဲကြဲေလး...
Mewျပာသြားတယ္...
"babyေလး... babyေလး... အ..."
babyေလးကို ေခ်ာ့ဖို႔ စိတ္ေလာၿပီး အိပ္ရာက ကပ်ာကယာထလုိက္ေတာ့ မူးေဝသြားတဲ့ေခါင္း...
လက္နဲ႔ နားထင္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဖိႏွိပ္ၿပီး ခဏၿငိမ္ေနလုိက္ရတယ္...
"ဘာလုိ႔ ဇိုးခနဲဇတ္ခနဲ ထလုိက္ရတာလဲ... ကိုယ့္အေျခေနေတာင္ကုိယ္မသိပဲ... ႏွာဘူးထဖို႔ပဲ သိတဲ့ လူႀကီးရဲ႕... မေန႔ညက အားေတြကဘယ္ကေရာက္လာသလဲ...
မိုးလင္းခါနီးထိ သူျပဳသမ်ွႏုေနရလုိ႔ မနက္က်ရင္ေတာ့ ဖူးဖူးမႈတ္ျပဳစုခံရၿပီထင္ေနတာ... ႏိုးလာေတာ့ သူကေခၚလုိ႔မရေတာ့ဘူး... ဟီး...
ေဘးမွာ မလႈပ္ေတာ့လုိ႔ ေသၿပီေတာင္ထင္လုိက္တာ... အီး...ဟီး...ဟီး...
လူဆုိးႀကီးရဲ႕...လန္႔လို႔ေသေတာ့မယ္... အီးဟီး..."
ဟုတ္တယ္... ညကအားလံုးၿပီးဆံုးသြားခ်ိန္မွာ ေနာက္တစ္ေန႔ရဲ႕ အလင္းေရာင္ေတာင္ျမင္ေနရၿပီ...
Mewကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေရာ babyေလးကုိပါ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ၿပီး babyေလးကုိ ဖက္အိပ္လိုက္တာ... အခုခ်ိန္ထိပဲ...
"babyေလးရယ္ ကုိယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ... ကုိယ္...ကုိယ္"
"သနားဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တဲ့ Gulf Kanawatေလး...
ကုိယ္ကခံလုိက္ရတာေတာင္ သူ႔ကုိျပန္ျပဳစုေနရေသးတယ္...အီးဟီး..."
