Mewေ႐ွ႕က အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဘဲေပါက္ကေလးကုိ တစ္ညလံုးထိုင္ၾကည့္ေနတာ အခုဆိုမနက္၇နာရီထိုးျပီ ဘဲေပါက္ကေလးကႏိုးမလာေသးဘူး...
Mewကေလးနားမေနရတာ၂ရက္႐ွိၿပီ...
မေန႔ကလည္း မနက္ေစာေစာ ကေလးမႏိုးခင္ထဲက သြားရတာ ကိစၥေတြၿပီးတာနဲ႔ ျပန္လာေတာ့ ညက၁၁နာရီထိုးခါနီးမွျပန္ေရာက္လာတယ္...
ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္နဲ႔သြားတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္ျဖစ္ေပမယ့္ ပင္ပန္းမႈက အနည္းငယ္သက္သာလို႔ ေတာ္ေသးတယ္...
ဘဲေပါက္အခန္းကုိဝင္ၾကည့္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေၾကာင့္ မႏႈိးေတာ့ဘဲ ေရခ်ိဳးထမင္းစားလိုက္တယ္...
ၿပီးတာနဲ႔ ဘဲေပါက္ေလးအခန္းထဲဝင္ၿပီး ခံုတစ္လံုးခ်ထိုင္ၾကည့္ေနတာ မနက္လင္းသြားတဲ့ထိပဲ...
*၂ရက္စာ အလြမ္းေျဖမယ္*
"အင္း....."
ၾကည့္ေနရင္း လႈပ္စိလႈပ္စိျဖစ္လာၿပီး အပ်င္းဆန႔္လိုက္ပါတဲ့ babyေလး...
*babyေလးႏိုးလာၿပီ*
"WTF!!! ခင္မ်ားႀကီး ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲ?
ေရာက္ေနရင္လည္း အသံေလးဘာေလးေပးေလဗ်ာ..."
မိုးလင္းတာနဲ႔ အဆဲေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါေသာ babyေလး...
"babyေလးအိပ္ေနတာ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းလို႔... မႏႈိးရက္လို႔... ဘယ္အခ်ိန္ႏိုးလာမလဲေစာင့္ေနတာ..."
"ေ-ာကုိခ်စ္ဖို႔ေကာင္း..."
"babyေလးက အဲ့ဒါေရာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာလား... ဟီး"
"မိုက္႐ိုင္းလိုက္တာ..."
"babyေလးေျပာလို႔ ကိုယ္ကေျပာရတာပါ "
"ေတာ္... တိတ္...
ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး ခင္မ်ားဘယ္အခ်ိန္ထိ က်ဳပ္ကုိbabyေလးလို႔ေခၚေနဦးမွာလဲ...
က်ဳပ္ကုိ doctorလို႔ပဲေခၚ..."
"baby doctorေလး..."
"doctorေလးပဲေခၚ..."
"baby doctorေလး..."
ဘယ္လိုမွေျပာမႏိုင္တဲ့ လူႀကီး လက္ခလယ္ပဲ... ကိုယ့္ကုိေမးေစ့ေလးလက္ေထာက္ၿပီး အပီအျပင္ငမ္းေနတဲ့ လူႀကီးဘက္လွည့္ၿပီး လက္ခလယ္ေထာင္ျပလိုက္တယ္...
"ႁပြတ္!!!"
"အင္!!!"
"အား!!! ခင္မ်ား... ထြက္သြား..."
