"babyေလး... babyေလး... အိပ္တာၾကာေနၿပီ မထေသးဘူးလား... "
"အင့္ဟင္... ငါးမိနစ္... ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ပဲ ထပ္အိပ္မယ္ေလေနာ္..."
လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ေစာင္ပံုထဲကထုတ္လို႔ လက္ငါးေခ်ာင္းေထာင္ျပလ်က္ အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံနဲ႔ ေျပာတဲ့ ဘဲေပါက္... မ်က္လံုးေတြကေတာ့ မပြင့္ေသး...
ဒါက အတူတူေနၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွ သိလာရတဲ့ ဘဲေပါက္ေလးရဲ႕ အက်င့္တစ္ခု...
ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အိပ္ေနတာကို သြားႏႈိးလို႔ကေတာ့ အျမဲတစ္ပံုစံထဲ ငါးမိနစ္ပဲ...
အဲ... ေပးအိပ္ၾကည့္လိုက္ပါလား... နာရီဝက္မက ျပန္အိပ္သြားေရာ...
"ထပါေတာ့... babyေလးရာ..."
"ဟင့္အင္း..."
"ထပါကြာ... အခုမထရင္... ကိုယ္ အာဘြားအႀကီးႀကီးေပးေတာ့မွာေနာ္..."
"....."
ဘာမွ စကားျပန္မလာေတာ့... ပါးစပ္ေလးဟလို႔ျပန္အိပ္ေနတယ္...
ဒီလိုႏႈိးေနလို႔ေတာ့ မရေတာ့... ႀကိမ္းေသေပါက္ႏိုးလာမယ့္နည္းကုိ သံုးမွရေတာ့မယ္...
နီရဲရဲေလး ဟေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလး...
ေထာ္ေထာ္ေလးျဖစ္ေနတဲ့ အေပၚႏႈတ္ခမ္းေလးကုိ ငံုေထြးစုပ္ယူလိုက္တယ္...
ခပ္ဖြဖြေလးကေန တေျဖးေျဖးျပင္းထန္လာတယ္...
"အြန္း... ဖယ္..."
"ႁပြတ္..."
ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ အားပါပါျဖင့္စုပ္ယူၿပီးလႊတ္ေပးလုိက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးက အနီရင့္ေနၿပီ...
*စေတာ္ဘယ္ရီသီးမွည့္ေလး...*
"ေ-ာပဲ အျမဲထန္ေနတဲ့ လူႀကီး"
ႏိုးလာတာနဲ႔ အဆဲေလးနဲ႔ စတင္လာတဲ့ babyေလး...
"ေန႔လည္၃နာရီေတာင္ထုိးေနၿပီ babyေလးရဲ႕ အခ်ိန္ေတြႏွေျမာစရာႀကီး..."
"ဟင္ ၃နာရီေတာင္ထုိးၿပီလား... ဂ်ဴတီ... ဂ်ဴတီဝင္ရဦးမယ္... ေစာေစာေတာ့မႏႈိးဘူး..."
"ႏႈိးေနတာ ၾကာလွၿပီး babyေလးျဖင့္ မႏိုးပဲနဲ႔...
ၿပီးေတာ့ေဆးရံုက သြားစရာမလိုေတာ့ဘူး..."
"ဘာ!!! ခင္မ်ားခြင့္တိုင္လိုက္ျပန္ၿပီလား... မရဘူး... ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကြၽန္ေတာ္ယူမွာ... ဖယ္... မွီေသးတယ္ အခုသြားဖို႔ျပင္ေတာ့မယ္..."
