ဒီေန႔မနက္ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ Gulfအေစာႀကီးႏိုးေနတယ္...
လာတုန္းကလည္း ဘာမွေထြေထြထူးထူးပါမလာတာမို႔လုိ႔ သိမ္းစရာလည္း မ႐ွိပါဘူး...
ကုိယ့္အတြက္ဆိုၿပီး CEOႀကီး ဝယ္ေပးထားတာေတြကုိေတာ့ ခါးေပၚမွာဝတ္သြားတဲ့ တစ္ထည္ကလြဲရင္ က်န္တာထားခဲ့လုိက္ေတာ့မယ္...
ေရခ်ဳိးျပင္ဆင္ၿပီးတာနဲ႔ လာတုန္းက ပါလာတဲ့ အိတ္ကေလးကုိလြယ္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကုိဆင္းလာခဲ့လိုက္တယ္...
ဖုန္းေတာ့ျပန္မရေသးဘူး...
*ဖုန္းျပန္ေတာင္းရမယ္...*
"အစ္ကုိေလးႏိုးလာၿပီလား... မနက္စာစားၿပီးရင္ ထြက္လာခဲ့ဖို႔ ဆရာကမွာထားပါတယ္..."
"ဟုတ္"
မနက္စာဝုိင္းမွာ သူ႐ွိမေနဘူး... အရင္ဆုိ မနက္စာကုိလည္း သူပဲျပင္ဆင္ေပးေနၾကမို႔ တစ္ခုခုလုိေနသလုိခံစားေနရတယ္...
ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးေနက် လက္တစ္စံု...
ေပါင္မုန္႔ယိုသုတ္ေပးေနက် လက္တစ္စံု...
ထိုလက္တစ္စံုမ႐ွိေနေတာ့ ဟာတာတာခံစားေနရတယ္...
*မၾကဳိက္ဘူး ဒီခံစားခ်က္ႀကီး...*
Gulfစားလုိ႔လည္းသိပ္မဝင္တာနဲ႔ ျမန္ျမန္လက္စသတ္ၿပီး အျပင္ကုိထြက္လာလုိက္တယ္...
အိမ္ေ႐ွ႕ဆင္ဝင္အမိုးေအာက္မွာေတာ့ ကားကုိမွီၿပီး ဟန္ပါပါရပ္ေနတဲ့ CEOႀကီး...
"babyေလး အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား..."
*ဝိုး မိုက္လွခ်ည္လား*
မ်က္လံုးေလး အျပဴးသားနဲ႔ ကုိယ့္ဆီခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္လာပါတဲ့ babyေလး...
*ကုိယ္အရမ္းမ်ားေခ်ာသြားလား... *
"ဝိုး... ဝိုး... မိုက္တယ္...မိုက္တယ္..."
ကို္ယ့္အနားေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ စီးႀကိဳေပြ႔ဖက္လုိက္မယ္ဟန္အျပင္...
ကုိယ့္ကုိေက်ာ္ၿပီးေျပးထြက္သြားတဲ့ ကေလးငယ္...
*babyေလးေရ ကုိကုိက ဒီမွာေလကြာ*
"ဝိုး... ကားႀကီးက မိုက္လွခ်ည္လား... ဒါကသူေဌးႀကီးေတြမွစီးၾကတာေလ... ဝိုး... ဝုိး... ဝိုး..."
ကုိယ့္ကုိေတာင္ မျမင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ကားကုိငမ္းေနပါတဲ့ babyေလး...
အရမ္းကုိျဖဴစင္လြန္းတယ္... ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတယ္...
(ေအးေအး... နင္ပဲဂုဏ္ဆာေနလုိက္ 😂)
