Η Αγάπη Απαιτεί Θυσίες [Μέρος 2] / Vampire Academy Fanfiction

Κεφάλαιο 13

Το στριγκόι -Έμμα-, ήθελε να μας κάνει μία πρόταση και γι'αυτό τηλεφώνησε στον Λούκιους. Ήθελε να αποτελεί μέρος της ομάδας που θα εισβάλλει στον προσωπικό χώρο του Γαβριήλ.

Η μητέρα μου, έφερε αμέσως αντίρρηση λέγοντας ότι θα μπορούσε να ήταν παγίδα. Παρότι αυτό θα μπορούσε να ήταν αλήθεια δεν ήμουν απόλυτα πεπεισμένη για αυτό.

Όταν η Έμμα συνάντησε τον Λούκιους του είπε την ιστορία της. Δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη όμως. Όπως ήδη μας είχε αναφέρει ο Λούκιους, η Έμμα αφυπνίστηκε από τον Κλάους, αυτό όμως που δεν μας είχε πει ήταν πως η Έμμα δεν είχε καμία ανάμνηση από την προηγούμενη ζωή της. Αυτό ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει. Ο Κλάους της είχε σβήσει τις αναμνήσεις της. Αυτός ήταν και ο λόγος που η Έμμα ήθελε να συναντήσει τον Γαβριήλ μαζί μας. Ήθελε και εκείνη απαντήσεις και ο μόνος που θα μπορούσε να επαναφέρει την μνήμη της ήταν εκείνος.

«Εγώ ψηφίζω υπέρ» ξεφούρνισα όταν την ίδια στιγμή η μητέρα μου συνέχιζε τα παράπονα. Προς στιγμήν, για κλάσματα δευτερολέπτων την είδα να χάνει το προσωπείο του σκληροτράχηλου φύλακα.

«Είναι στριγκόι! Δεν μπορούμε να την εμπιστευτούμε.»

«Δεν είπα ότι μπορούμε να την εμπιστευτούμε, μπορεί όμως να μας φανεί χρήσιμη.»

«Διαφωνώ.»

«Ξέρεις ότι θα μπορούσε να πλησιάσει και να μπει μέσα έτσι; Μέχρι να βρούμε αρχεία για το εσωτερικό του χώρου και με το να κάνουμε απλά και μόνο υποθέσεις για το πόσα στριγκόι θα μπορούσε να έχει το κτίριο εσωτερικά και εξωτερικά μπορεί να μας πάρει και μήνες και όχι μόνο, μπορεί να πέσουμε έξω με αποτέλεσμα να πεθάνουν άτομα! Μη σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου.» Η φωνή μου ήταν σταθερή ακόμα και την στιγμή που την είδα να μορφάζει. Ήταν σκληρά τα λόγια μου, ειδικά τα τελευταία που δεν ίσχυαν. Ο Ντιμίτρι που καθόταν δίπλα μου με κοίταζε επίμονα, ήξερα τι ήθελε να πει ακόμα και αν έμεινε σιωπηλός.

«Εγώ σκέφτομαι μόνο τον...»

«Με συγχωρείς, τα τελευταία λόγια μου ήταν άδικα» την διέκοψα αμέσως «Δεν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, απλά προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο δυνατό στην θέση που βρισκόμαστε.» Φάνηκε να χαλαρώνει γιατί το πρόσωπό της πήρε ξανά ουδέτερη έκφραση.

«Ναι αλλά έχεις σε κάτι δίκιο. Ο χρόνος μας πιέζει και υπάρχει εξίσου μεγάλο ρίσκο αν δεν δεχτούμε την βοήθεια της.» Να και κάπου που συμφωνούσα με αυτή την γυναίκα τελικά.