Η Αγάπη Απαιτεί Θυσίες [Μέρος 2] / Vampire Academy Fanfiction

Κεφάλαιο 7

Έξω ήταν μέρα, ότι είχε βγει ο ήλιος στον ουρανό. Θα ήμουν ασφαλής από τα στριγκόι. Με ένοιαζε πραγματικά όμως αν θα ήμουν ασφαλής;

Κάθε μέρα, κάθε καταραμένη μέρα ο Ελάιτζα τριγυρνάει στο μυαλό μου. Δεν λέω, υπήρχαν στιγμές που η ζωή μου δεν ταραζόταν από τον νεκρό πρώην φίλο μου αλλά όταν γινόταν αυτό δεν ήταν καθόλου ευχάριστο.

Τα μάτια του Ελάιτζα στοιχειώνουν τα όνειρα μου. Η έκφραση που με κοιτούσε λίγο πριν φύγει οριστικά από αυτόν τον κόσμο. Ήταν σαν να μου λέει "συγνώμη που σε αφήνω μόνη σου, συγνώμη που δεν στάθηκα αντάξιος απέναντι σου".. Μετά από τόσο καιρό ακόμα νιώθω ότι προσπαθεί να μου δοθεί ένα μήνυμα από όλα αυτά, μα, δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι αυτό. Θυμάμαι καθαρά τα τελευταία του λόγια.

«Είσαι ολόιδια εκείνη» Ελάιτζα, Ελάιτζα...

Ο ήλιος είχε φύγει σχεδόν τελείως από τον ουρανό. Ούτε που ξέρω πόσες ώρες περπατούσα σαν χαμένη. Αν περνούσε από το χέρι μου θα έδινα ένα τέλος σε όλα αυτά αλλά δεν έχω το δικαίωμα να πληγώσω έτσι όσους αγαπώ. Αν είναι να φύγω, θα φύγω στην μάχη, όπως αρμόζει σε έναν φύλακα. Όπως θα άρμοζε στην σύντροφο του Ντιμίτρι.

Ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει το μπράτσο μου. Τον είχα ακούσει να πλησιάζει αλλά δεν αντέδρασα.

«Γιατί είσαι ακόμα έξω;» Γυρίζω ήρεμα το κεφάλι μου και αντικρίζω τον Λούκιους με ένα σοβαρό βλέμμα χαραγμένο στο πρόσωπο του.

«Από πότε έγινες η νταντά μου;» ρωτάω απότομα και ύστερα τινάζω το χέρι του μακριά μου.

«Δεν έγινα νταντά σου, ανησύχησα όπως όλοι οι υπόλοιποι!» Η αλήθεια με επανέφερε στην πραγματικότητα.

«Με συγχωρείς. Έχεις δίκιο.» είπα με έναν αναστεναγμό. «Όπως και να έχει, γιατί βρίσκεσαι εδώ τέτοια ώρα; ανεξάρτητα αν ανησυχούσατε δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ..» παρατήρησα.

«Ήθελε να έρθει ο Ντιμίτρι να σε βρει...» άρχισε να μου εξηγεί ο Λούκιους. «...Αλλά δεν μπορούσε να αφήσει τους υπόλοιπους, επομένως αποφάσισα να έρθω εγώ ώστε να κάτσει στο πόστο του και να προσέχει το μορόι του.» Στα λόγια του διέκρινα ειλικρίνεια. Δεν το έκανε για να πάρει τα εύσημα, το έκανε επειδή ήταν το σωστό. Αυτό με έκανε να χαμογελάσω, λίγο.

«Έλα, πάμε σπίτι.» Είπα δίχως να αφήσω την συζήτηση να λάβει συνέχεια. Ο Λούκιους κούνησε καταφατικά το κεφάλι χαμογελώντας.