Η Αγάπη Απαιτεί Θυσίες [Μέρος 2] / Vampire Academy Fanfiction

Κεφάλαιο 5

«Ρόζα; Ρόζα είσαι καλά;» ένιωσα τα χέρια του Ντιμίτρι να με ταρακουνάνε έντονα. Είχα ιδρώσει...«Είδες τον εφιάλτη;» με ρώτησε ανήσυχος μόλις είδε να ανοίγω τα μάτια μου.

«Ναι...» η φωνή μου έτρεμε.

«Τι έγινε αυτή την φορά;»

«Τα ίδια με πάντα...» του απάντησα.

«Τίποτα καινούργιο;» το σκέφτηκα για λίγο.

«Ναι... Μου είπε "Από πότε οι νεκροί δεν μπορούν να επιστρέψουν;"»

Ο Ντιμίτρι χλόμιασε. «Κάτι άλλο;»

«Όχι...» απάντησα αδύναμα. Με τράβηξε στην αγκαλιά του και με κράτησε σφιχτά εκεί έτσι μου ήταν πιο εύκολο να μπορέσω να ξανά κοιμηθώ χωρίς να διαταραχθεί ο ύπνος μου από κάποιον άλλο εφιάλτη.

Αργότερα την ίδια μέρα, είχαμε έναν απρόσμενο επισκέπτη.

«Λούκιους;» είπα έκπληκτη «Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;» εκείνος χαμογέλασε σε μένα και στους φίλους μου και έδειξε την Σίντνεϊ.

«Εκείνη μου άνοιξε!» είπε κεφάτα.

«Δεν εννοώ αυτό!» σήκωσα το κεφάλι μου σε ένδειξη απόγνωσης.

«Ήρθα να σας δω παιδιά» είπε με αθώο ύφος.

«Και που βρήκες την διεύθυνση;» ρώτησε αυστηρά ο Ντιμίτρι, το ένστικτο του φύλακα μέσα του είχε ανάψει κόκκινο λαμπάκι ή μπορεί να ζήλευε ή και τα δύο.

«Εγώ του έδωσα την διεύθυνση» μπήκε στην συζήτηση ο Άντριαν «Σιγά, δεν είναι κάτι σοβαρό..» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του αδιάφορα.

«Κάτσε, σαν στο σπίτι σου» είπε η Σίντνεϊ στον Λούκιους χαμογελώντας του ευγενικά. Ο Ντιμίτρι από την άλλη έκανε ακόμα μια ερώτηση στον απρόσμενο καλεσμένο μας.

«Τι περιέχει μέσα αυτό που κρατάς;» και όντως, ο Λούκιους κρατούσε μαζί του μία μεγάλη τσάντα δώρου που δεν είχα προσέξει νωρίτερα.

«Α αυτό;» είπε δείχνοντας αδιάφορα την σακούλα που κρατούσε «Αυτό είναι για σένα!» είπε δείχνοντάς με και με πλησίασε. «Ορίστε!» είπε δίνοντας μου την σακούλα, του χαμογέλασα αμήχανα.

«Εμ, σε ευχαριστώ!» Άνοιξα την σακούλα και το στόμα μου κρέμασε στο πάτωμα. «Μα αυτό είναι...» ο Ντιμίτρι και οι υπόλοιποι με κοίταζαν περίεργα. Μέσα στην σακούλα βρισκόταν ένα πράσινο φόρεμα, στο χρώμα του νεφρίτη. Ήταν το φόρεμα που είχα δει τις προάλλες στην βιτρίνα του καταστήματος. «Δεν ξέρω τι να πω... Δεν έπρεπε...» είπα φανερά αμήχανη.