Η Αγάπη Απαιτεί Θυσίες [Μέρος 2] / Vampire Academy Fanfiction

Κεφάλαιο 20

Άνοιξα τα μάτια μου και βρισκόμουν ακόμα στην αγκαλιά του, κουλουριασμένοι και οι δύο στον καναπέ. Έφερα το χέρι μου κοντά στα μαλλιά του και τα χάιδεψα απαλά. Φαίνεται ότι αυτή την φορά τον έπιασα να κοιμάται, χαμογέλασα αφρόρμητα και του έδωσα ένα απαλό φιλί στο μέτωπο.

Σηκώθηκα από τον καναπέ προσεκτικά για να μην τον ξυπνήσω και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο του Λούκιους.

Εκεί ήταν οι δύο άντρες και μιλούσαν μεταξύ τους. Μόλις μπήκα στράφηκαν και οι δύο προς το μέρος μου.

«Πώς είσαι;» Ρώτησα αμέσως τον Ελάιτζα πλησιάζοντας τον.

«Περίεργα αλλά καλά. Πρώτη φορά που πεινάω και δεν χρειάζομαι αίμα.. Ούτε θέλω να σκοτώσω κάποιον.» Τα λόγια του με έκαναν να γελάσω. Έκατσα δίπλα του και έπιασα το χέρι του.

«Φυσικά, είσαι νταμπίρ! Πέρασαν οι εφιαλτικές μέρες.» Τα λόγια μου δεν φάνηκαν να τον παρηγορούν γιατί το πρόσωπό του σκοτείνιασε. Έσφιξε το χέρι μου ξαφνιάζοντας με ενώ ο Λούκιους πήγε να πλησιάσει και του είπα μέσα στο κεφάλι μου να μην το κάνει. «Φοβάσαι και νιώθεις ακόμα ένα τέρας έτσι δεν είναι; Σε στοιχειώνουν όλες οι κακές αναμνήσεις..»

Τα μάτια του συναντήθηκαν με τα δικά μου. Κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Ήταν και κάτι άλλο όμως. Κάτι που δεν μου ερχόταν εκείνη την στιγμή.

«Μπορείς να μου μιλήσεις.. Βγάλτα από μέσα σου.» Η φωνή μου ήταν απαλή σαν χάδι και το βλέμμα μου το ίδιο. «Λούκιους, μπορείς σε παρακαλώ να μας αφήσεις μόνους για λίγο;» Πήγε να φέρει αντίρρηση αλλά δεν του άφησα περιθώρια. "Φύγε σε παρακαλώ, δεν θα μιλήσει με σένα εδώ.." Ευτυχώς με άκουσε. «Τώρα μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα.»

«Νιώθω άσχημα για ότι σου έκανα, νιώθω άσχημα για ότι έκανα σε όλους όσους υπέφεραν εξαιτίας μου..»

«Υπάρχει ένα αλλά, πες μου.»

«Ο αδερφός μου..» Η φωνή του έσπασε. Μα πως δεν το σκέφτηκα. Ήταν τόσο αφοσιωμένος στον αδερφό του, τον αγαπούσε περισσότερο από κάθε τι πάνω στον κόσμο και τώρα τον είχε χάσει.

Έβλεπα πόσο πιεζόταν στην ανάμνηση του αδερφού του όπως και φανταζόμουν χιλιάδες σενάρια που περνούσαν στο κεφάλι του. Πιθανόν να επέλεγε να ξανά ζήσει την ίδια ζωή μόνο και μόνο για να είναι με τον αδερφό του. Δεν ήξερα πως να τον παρηγορήσω. Ένιωθα άσχημα.

«Μακάρι να μην είχε επιλέξει αυτή την ζωή, δεν μπόρεσα να τον εμποδίσω, αντιθέτως τον ακολούθησα. Πόσο ανόητος ήμουν..» Αυτό ήταν, η φωνή του ράγισε και το πρόσωπό του γέμισε δάκρυα.