Η Αγάπη Απαιτεί Θυσίες [Μέρος 2] / Vampire Academy Fanfiction

Κεφάλαιο 16

Ο Γαβριήλ καθόταν ατάραχος στην καρέκλα του ενώ τα 4 στριγκόι ήταν γύρω του σχηματίζοντας ένα προστατευτικό τείχος.

«Αυτό ήταν το ευχαριστώ ανόητη που σου επέστρεψα τις αναμνήσεις;»

Η φωνή του ακουγόταν τελείως άψυχη καθώς απευθυνόταν στην Έμμα και το βλέμμα του δεν έδειχνε κανένα συναίσθημα.

«Αν κάτι έβγαλα από τις προηγούμενες αναμνήσεις μου ήταν πως πάντα τειρούσα τον λόγο μου και δυστυχώς τους είχα δώσει τον λόγο μου.» Η φωνή της ήταν αυστηρή και το βλέμμα της σε ετοιμότητα για οποιαδήποτε απειλή θα μπορούσε να φανεί μπροστά μας.

Ο αριθμός των μαχητών φαινόταν να ήταν με το μέρος μας. Ήμασταν 4 νταμπίρ, 3 μορόι και 1 στριγκόι και αυτοί ήταν 5.

Κανένας δεν έχασε ευκαιρία, όλοι ριχτήκανε στην μάχη ακόμα και ο Τζάσπερ. Προστάτευε τον Ντιμίτρι νιώθοντας τύψεις για προηγουμένως.

Ο Λούκιους πρόσεχε τον Έντι και συγχρόνως εμένα όπως μου είχε υποσχεθεί. Για την ακρίβεια σχεδόν σκότωσε το δικό μου στριγκόι στριγκόι με τις φλόγες του.

Όσο οι φύλακες με τα μορόι τους είχαν αναλάβει τους μπράβους του Γαβριήλ η Έμμα καθυστερούσε τον Γαβριήλ αν και με μια ματιά ο Γαβριήλ δεν φάνηκε να παλεύει πραγματικά, απλώς απωθούσε τις επιθέσεις της.

Τώρα είχε έρθει η τελική μάχη. Οι περισσότεροι από μας είχαμε εξαντλήσει τις δυνάμεις μας αλλά η βοήθεια των μορόι πραγματικά ήταν το κάτι άλλο. Ο Γαβριήλ δεν είχε καμιά ελπίδα.

Δώσαμε σύνθημα στους φίλους μας απέξω να ξεκουραστούν και τα μορόι που ήταν μέσα φτιάξανε ομαδικά ένα τείχος γύρω από τον Γαβριήλ που έμοιαζε με κλουβί.

«Εγώ θέλω να έχω την τιμή να τον σκοτώσω..» Γρύλισε η Έμμα κοιτώντας τον με μίσος. Ο Ντιμίτρι της έριξε μια αυστηρή ματιά και αμέσως μετά την γυρίσε το κεφάλι του προς την πόρτα. Φαίνεται ότι και η μητέρα μου είχε τελειώσει την δική της μάχη με τον Στέφαν.

«Θέλουμε απαντήσεις.» Είπα με σταθερή φωνή.

Η προσοχή του Γαβριήλ στράφηκε αποκλειστικά προς εμένα.

«Ρώτα με ότι θες.» Μου την έδινε που ήταν τόσο χαλαρός, νόμιζε ότι ήταν αθάνατος ο τύπος; Φαίνεται όμως πως δεν είχα μόνο εγώ τις ίδιες σκέψεις. Ο Μέισον τον κοίταξε σαν σκουπίδι και είπε.

«Ξέρεις ότι θα πεθάνεις σήμερα, έτσι δεν είναι;» Το στριγκόι έβαλε τα γέλια και η φωνή του αντήχησε σε ολόκληρο το κτίριο στα επόμενα λόγια.