Dirilmek isteyen ölü ruhlar gibi.
Kalemin yazamadıklarından ibaret şiirler,
Boş, sessiz, kaçık ve tozlu caddeler.
Belki içip saatlerce ağlamalıydın,
Yada gülmeliydin tüm denize karşı.
Sen kimdin, kim olmak istedin?
Nefretler dirilirken sevmek mi?
Ruhun kadar karanlıktı dünya.
Sustun,yok mu anlatacağın hayal.
Görmediler benim gördüklerimi.
Cehennem gibi paranoyak bir zihin.
Söylemedin, gerçekten sevmiş miydin?
Artık acıtmıyor diyorsun eskisi gibi.
Hatırla çocukluk aşkını, saf duyguları,
Her düştüğün gün açılan tüm yaraları.
Umudunda kalmamış vazgeçmişsin.
Belkide senin yaptığın en iyisiydi.
Geçmişin kara günleri sarmış ruhumu.
Neden büyüdükçe canım daha çok acıyordu?
Büyümedim mi ben, adam olmadım mı?
Artık soruların bulunmuyor cevapları.
Bulmak istiyor muyuz peki?
Sor belki görürsün kendini.
Derin bir kaos, derin bir kodes,tüm şehir.
Sonunda ne olacağız mutlu mu?
Bir sabah uyanıp unutmak onu.
Tek dileğin bu diyorsun.
Ancak şeytanlar susmuyor.
Senden daha çok konuşuyor.
Kontrol yok, takıntılar bitiriyor.
Hedefte yok, bir bildiğimizde yok.
Ve uzak durma, kaçışımızda yok.
Bir kez de olsa gülmeli kalbin.
O gördüğümüz mutlu aile tabloları gibi.
Uzak durma benden geçmişi değiştiremezsin.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAYIP KITALAR
PoetryKendinden bir parça en karanlık yerlerden bir parça aşk, nefret ve ölüm.
