Sorumlusu benim gibi denediğim her şeyin.
Sessiz sokakların tek sesiydi.
Çok güzeldi ve kelimelerim yetmedi.
Kuşlar sustu, biraz olsun rüzgar uğultusu.
Yağmur sonrası gelen kokuydun.
Karanlığın kalbi kırık bulunmuştu
Eskisi gibi değil ne ben ne de ruhum.
Tanıyamıyorum, geçmiş miydim buralardan?
Nedensizce gitmelisin, yoruldum bakmaktan.
Kodes gibiydin sen ve hep oradaydın.
Aynalara bakamaz oldum, açıklayamadım.
Bazı şeyleri, ancak sözlerim tıkandı.
Ne anlattığımı da bilmek istemiyorum.
Çünküsü olmayan nedenlerde boğuluyorum.
Hala öyle miyim peki hatalarımla?
Çocukluk aşkı kadar masumdu dünya.
Sustun neden sustun? sorularım bitmeyecek.
Konuşmalıydın, anlatmak zordu hecelere.
Yüzün düştü bakamıyorum ama hala oradasın.
Sonu hiç gelmeyen hikaye gibi eksik satırsın.
Ve beraber yürüyoruz sessizce.
Fısıldar gibi tüm kalabalığa bu gece.
Ve hala orda olduğunu sanıyorum.
Çünkü yalnız hissetmekten korkuyorum.
Ancak hep yalnızlıktan bahsediyorum.
Ama gerçekten çok korkuyorum.
Dürüst değilim sadece gülmek istiyorum.
Karşılık bulamıyorum da hayattan.
Sorumluyum tüm yalnızlığımdan.
Belki başka bir şehirde, başka bir köşede,
Bakıyorum kendimden nefret edercesine.
Ve son kez güldü şeytanlar tebessümle,
Hayaller ise distopyaydı bu gece.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAYIP KITALAR
PoesieKendinden bir parça en karanlık yerlerden bir parça aşk, nefret ve ölüm.
