KAYIP KITALAR

YENİ SAÇMALIK

Öylesine yoruluyorum ki her şeyden,

Tek başıma gecelerde yürürken.

Yapabildiğim tek şeyi yapıyorum.

Bomboş kendimce yazıyorum.

Beynim anlamıyor kendini.

Ölürken gülmeyi seçtim.

Belkide sadece birini sevmek istedim.

Yani bilmiyorum mutlu olmayı denedim.

İnsanlara gerçekten iyi yaklaşmayı,

Sonunda yine hüzün oldu anlamadım.

Kaçtım her şeyden kendimden bile.

Sevebilmeyi düşünmedim sonra.

Çünkü sevmemişti belkide kimse.

Ben umutlu olmayı istemiştim.

Kendimden vazgeçmemeyi,

Koşabilmeyi istemiştim hayallerin peşinden.

Onlara ulaşmak için çabalamak,

Kendime yakınlaşmak,

Ve belki biraz olsun sevmek,

Birinin değer verdiğini görmek.

Bıkmıştım yalanlardan!

En çok kendime söylediklerimden,

İnandırıcı değillerdi.

Yalan olduğunu bile bile giderdim peşinden.

İnanmak istiyordu insan,

Bir şeye tutunabilmek.

Bazı şeyleri istemedim hiç yinede yaptım.

Gecenin bir saati şiir yazmak mesela,

İçimi satırlarca dökmek,

Bazen kendime anlatamamak,

Bilmem kaç şiir her şeyden nefret ettim.

Bazen kendimden!

Ama en çok yazdıklarımdan,

Hiç istemezdim onları.

Korkuyorum tüm inancımdan,

Umutsuz olan yarınlardan,

Mutsuz olan günlerden,

Birbirinin aynısı gülücükler,

Samimiyetsiz sevgiler,

Köşede beklerler,

Tüm sevgiler.

Öylesine yazdım geçmişten,

Ve ölene kadar yazarken,

9 seneye ulaşırken,

Anlamlı değildi sözler,

Bu kadar yeter.

Yoruldum...

Yinede koştum...

KİMSESİ OLMAYAN RUH GİBİ