KAYIP KITALAR

NEFRET

Bilmiyorum,
Her şiirde tekrar yoruluyorum.
Sonra tekrar yazıyorum.
Nefret ediyorum her şiirde,
Bazen şiirden bile.
Ve kaybediyorum aslında,
Şiirlerin her satırında,
Her sokağın başında,
Hayattan bile nefret ediyorum.
Bugün gecenin ortasındayım,
Kalabalığın yalnızlığıyım,
Sana ihtiyaç duyuyorum.
Sesine, gözlerine, fikirlerine,
Bilinmeyen şiirlerde.
Ve kaybeder şair,
Şiir yazdığı için.
Artık bıraktım direnmeyi,
Biraz olsun gülmeyi,
İnsanları sevmeyi.
Anlattım sokaklara,
Bir şeyler yazdım kağıtlara.
Tekrar günahlardayım,
Biliyorum ki yanlışlardayım.
Ve bekliyorum ölmeyi,
Şiir yazarken gebermeyi,
Boktan düzene küfrederken,
Anlatmak istiyorum hayallerimi.
Benim istediğim bedenin değil.
Seninle ölen fikirlerin.
Dünya sanki batacak,
Yalanlar açığa çıkacak,
Suçlar sokağa karışacak,
Hayalim, hayallerini satın alacak.
Ve son kez kaybedeceğim.
Kumarın ta kendisiyim.
Bir gün öleceğim.
Ben gidince gidecek şiirlerim.
Seni beklemiyorum,
İnan artık direnemiyorum,
Önemi var mı, bilmiyorum.
Bu aşk şiiri değil.
Sana yazmıyorum hiçbir şeyi.
Gündüzleri sevmiyorum,
Gün ışığından saklanıyorum.
Nefret ediyorum hayallerimden,
İzlerler ben kaybederken.
Kulağımda son ses müzikler,
Ve yok olsun geceler,
Gülen gözler,
Sert tebessümler,
Sevmeyen kalpler.
Belki satır satır yıkılırım.
Yada bilmem kaçarım.
En kötü hayalini kurarım.
Sonra koşarım sokaklarda,
Durmam nefesim tıkanırsa,
Biraz yağmur yağar üstüme,
Islanır hırkam bile.
Ölüm isterdi ruhum,
Aradığı sadece huzur.
Mutluluk arıyorum insanlarda,
Hayali olmayan hayatlarda.
Ve sen insansın,
Hatalar yaparsın,
Boktan hayaller kurarsın.
İstediğin olmaz ağlarsın.
Tabi yıkılırsın.
Arkadaşlarına anlatırsın.
Dinlemezler seni artık yalnızsın.
Sadece satırlar yazarsın.
Sokaklar bile korkudur artık,
Belki bir gün yakalarız kuşları.
Cesetler var etrafta,
Beden diri, ölen ruhlar.
Gülmez suratlar.
Korkarım gecelerde,
Kaybederim gündüzlerde,
Son kez baktım kendime,
Biraz olsun gülmek istesemde.

#NEFRET BELKİDE TÜM DÜNYADAN.