KAYIP KITALAR

GÖRÜLMEMEK

Sabahın ilk ışıkları,

Bir çocuk gibi heyecanlı,

Tanınmayan yüzler, kimsesiz sevgiler,

Köşede bekleyen sessizlikler.

Söylenmedi, sahi dün ölen kimdi?

Görmüyorum, tek hissettiğim hissizlikti.

Aslında çok şey demek istemiştim.

Nedense sustum, umutsuz biri miyim?

Amacım basit biraz daha ölüme yakın.

Olmasada geleceğim burda kalmalısın.

Hayal kurmayı falan bıraktım.

Tekrarlıydı tüm yanlışlarım.

Öldüremedim kendim dahil şeytanları.

Bilmiyorum yapamadım öyle olmadı.

Zaten şuana kadar neyi yapabildim ki?

Beceremedim ve kimsede yardım etmedi.

Bende istemedim, yalnızlık bedeni sarmıştı.

Kötü değilim ama gördüğüm karanlıktı.

Koca bir boşluk ruhum gülemiyorum.

Yine de mutluyum kaçmıyorum.

İşte öyleydi hayallerim;

Kabusların içindeki uyanamama hissi,

Kimse yanında yokken ağlamak gibi.

Bazen hiç olmamış gibi.