KAYIP KITALAR

ÖLEN RESSAMLAR

Dirildi dünya, daraldı göğsüm.

Kaçıncı dakika, kaçıncı günüm.

Bittim, bitmek istemedim ama öyleyim.

Bilinmedim, bilmek için değiştirdim.

Tüm dünya düzenimi, belkide gerçekleri.

Öldü ressamlar, sevgisizlikler belirdi.

Kararttım kendimi ve tüm şiirleri.

Öldü insanlar, bedenler geçiştirdi.

Ve bazen çizmek bile yazmaktan iyi.

Anlatmayı zaten hiç sevemedim.

Konuşmak bir işe yaramadı, bitti sesim.

Ve hayaller yıkıldı, dünüm ve yarınım.

Bugünümü önemsemedim, haksızım.

Eski defterler mezarın altındaydı.

Kutsandı ruhlar, vaftiz edilmiş yakıldı.

Kan kokusu, sanki ölümün çığlığı.

Bitti hayat ve yaşam her şey kaçıktı.

Gördüm derken günün son ışığını.

Ve hala yaşamaya çabalarken,

Gülmezken yine de denerken.

Bazen kendimden bile vazgeçerken.

Soluk mavi noktanın içinde,

Cehennemin en soğuk köşesinde,

Denetlemekte, beynim beklemekte.

Neyin ne olduğunu bilmiyordum.

Bilinmeyen tüm kapılarda bulundum.

Hala çözemeden duvara tosluyorum.

Tozlu ve bir o kadar da açık tahmin et.

Belkide tüm her şeyi takdir et.

Şeytandan al onayı ve sonsuzluğu beklet.

Çabaladım ve olmadı sonra olsun dedim.

Tüm hesaplarım tutmadı işte böyleyim.

Ölen ressamın son çizdiği resimdeyim.

Öldü ressamlar...
Resimleri kanlı...