KAYIP KITALAR

ÖLÜMSÜZMÜŞÜM GİBİ DÜŞÜN BENİ

Sessizlik... sessizlik... İnsan sesi.
Anlaşılması zordu birkaç kelimenin.
Karanlık, korku, biraz uyuşmuşluk.
Yalnızlık ve sanki yok umut.
Nerdeyim, neden burdayım?
Neden insanların akıyor yaşları?
Neden toplandılar buraya?
Soruma cevap alamıyorum.
Çünkü duyulmuyorum.
Bağırmak istiyorum ancak sonsuzluk.
Neden burda  hiç görmediğim insanlar?
Tahtadan bir kutu geziyor sokaklarda.
Hala anlamıyorum, neden burda bunlar?
Soğuk bir ürperti sarıyor her yanımı.
Anlayamamaktan, anlatamamaktan çıldırdım.
Karanlık, acı, soğuk, zamandan geçemiyorum.
Görüyorum her şeyi dokunamıyorum.
Hayali gözler, nefretsel kaçma isteği.
Toprağın kokusu geliyor, içime çekmeliydim.
Görmek istiyorum her şeyi.
Ne oluyor orda söylemelisiniz!
Bitti düzen, bitti hayaller, bittim ben.
Çok sevdiklerim neden burada değiller?
Karanlık, soğuk, yalnızlık, sorusuz cevaplar.
Bulunması zor değil, hayır kolay.
Ailemde gidiyor gözleri hala kurumamış.
Kim gitti? soruyorum söylemiyorlar.
Hatta duymuyorlar...
Yavaş yavaş anlaşılıyor gibi...
Söylemeye dilim varmamıştı bile.
Karanlık, Soğuk, korku, hala aynı gibi...
Ben... Ben öldüm...
Bitti hayaller, bitti düzen, bitti gülüş.
Kaçış yok, umut yok, yol yok.
Ama benim yapacaklarım vardı daha.
Daha o sokaktan bile geçmemiştim.
Birine sevdiğimi söyleyememiştim.
Mutlu olacağım günlerim gelecekti.
Karanlık odanın içinde yazarken bittim.
Artık çaresizlik, belkide huzur gibi.
Ölümü satırlara bile sığdıramazdım.
İçten içe istesemde hep korkardım.
Şimdi tüm hislerimle hissetmekteyim.
Peki insanlar ne hissedecekti?
Ne kadar zihinlerde dirilecektim?
O öldüğü gün ben zaten yaşamak istemedim.
Belki... Belki onuda görürüm.
O da beni özlemiştir, tam on sene oldu.
Senle olduğum masum zamanlarda kalsaydım.
Yalan söyler miydim, yalnız kalır mıydım?
Belki olmazdı.
Ama sen öldüğünde ağlamamıştım.
Çok güçlüydüm. Güçlüler ağlamazdı.
Sen istemezdin zaten ağlamamı.
Ama ayağıma diken batınca bile ağladım.
Öylesine acımasızca ağladım.
Peki hala güçlü müyüm?
HAYIR.
Karanlık...
Ve ben öldüm...
Bitti düzen, bitti hayaller...
Bitti...

Ve son kez hayal et,
Belkide hiç ölmeyecekmiş gibi...