KAYIP KITALAR

GÜLEBİLME SANCISI

Umutsuz dünyanın tek özgür yanı,

Kaçış yok, insanlar ölürken ruhum kaçık.

Ve bittim bugün, bu gece, bu saatlerde,

Nedendir bilinmez hala yalnızlık içimde,

İçtiğim şişede, sağlıksız beynimde.

Bitmek istesemde gülmek belkide tek çare.

Sadece kal istedim gerçekten.

Dinlerdim anlatmak istersen.

Bunu en iyi sen bilirsin aslında.

Gecenin bir yarısı nefretim beklemekte,

Dirilmekte, yinede istemesemde.

Kontrol gitti ve hiç anlamadım aynadaki kim?

Bilmedim dünyadaki lanet yerimi.

Hayal kurmak bile artık işkenceydi.

Dönüp dururken savaş içimde,

Dağıldım odanın her karesine.

Zaten çok büyükte değildi.

Karanlık ve tüm gün sessizlikti.

Ölüm gibiydi ancak ölmedim.

Alıyorum son birkaç nefesimi.

Cehennem korkunun anahtarı, ateşi bitik.

Kaçık zihin, şiirsel nefret söylemleri...

Yinede denesemde burda değilsin.

Eskisi gibi değilim, gülebilen bir yüz yok,

Sen hala aynısın, bir doğrun yok .

Neyse işte öyle kötümser değilim.

Güvenler düştü ve insan ölmek istedi.

Gerçekler, ya hiç gerçek değilse.

İnsanlar, ya hiçbir zaman dönmezse.

Sevmek, yapılan bir kötülüktü kendime.

Bu veda değil aslında sana.

Çünkü sen anlamazsın bundan da.

Ve pekte gerek yok aslında,

Mutlu olamayacaksak sonunda.

Umut unutulmayı bekleyen bir hatıra gibiydi.
Mutluluksa, çok yakındı vakitsizdi...