KAYIP KITALAR

HAKSIZ

Yoktu bir gün hakkım hiçbir sözde,

Hiçbir sevgide, hiçbir seste.

Bende olabildiğince yazdım.

Gecelerin tüm kağıtları, satırları,

Ve sabah aynı oda aynı kızgınlık.

Önceden biraz olsun rüya görürdüm.

Şimdiyse sürekli karanlık... güldüm.

Gülmek istemedim, her şey kalıcıydı.

Umut belkide hiçbir zaman olmayacaktı.

Bir yanım hala dağınıktı.

Karış karış arasamda zamanım yok.

Gittikçe her şey beni yok ediyor.

Bazen kendime bile saygım kalmadı.

Bazen hep dinledim anlatamadım.

Belkide izin verilmedi anlamadım.

Yada istemedim, susmak daha basit gelirdi.

Haksızdım, zamanım yoktu, denemedim.

Ve ben o evin sessizliğinde yaşadım.

On iki yaşında, karlı bir günün sabahındayım.

Belkide mutluydum, hayallerim vardı.

Her sabah aynı umutla kalkıyorum...

Belkide yakındır mutluluk...