KAYIP KITALAR

Tüm şiirlerin sonunda sadece seni istedim.

Seni tanıyabilme hissiyatının derinlerini.

Senelerin verdiği bir eziyetti belki.

Çünkü sen sonu gelmeyen bir hikayeydin.

Sen memleketimdin, yani öyle olmanı istedim.

Dünyanın yazılan en güzel cümlesiydin.

Evrenimdin, sonsuzluğa kadar sevmeliydim.

Kayıp kıtaların ulaşılmayan yerindeydin.

Sana yaklaşmak istedim ancak gelemedim.

Sonbaharda düşen ilk yağmur damlası gibiydi.

Karanlık ruhumun, tek aydınlık yeri.

Ancak zararlıydın, tüm bedenim iflas etti.

Konuşmuyorum artık günlerdir sessizlik.

Ve hala sana yazıyorum, yüzlerce şiirimi.

Hayal ediyorum, seninle bir gün gülmeyi.

Soluk mavi noktanın ortasında gibi.

Unutmamak için ezberliyorum sesini.

Kayıp kıtaların sessizliğinde tanımak seni...

KAYIP KITALARIN ULAŞILMAYAN YERİNDE....

BİTTİ...