KAYIP KITALAR

GÜLÜŞÜNDE SAKLI

İlkti bu her şeyin, her mutluluğun,

Sokaklar, seni aradığım dar sokaklar...

Senle beraber geçtim bugün.

Hayallerimdi gülüşünü görmek,

Saatlerce konuşmak, gülmek.

İnanamazsın ama herşey hafızamda;

Gözlerin, gülüşün, giydiklerin,

Saçların, yürüyüşün ,sessizliğin.

Tam bitecek demiştim.

Olmadı yine olamadı.

Bir kez daha şaşırttın belkide.

O birileri için kolay bişeydi belkide.

Ama olmadı, olmadı.

Vazgeçişime az kaldı, çok az kaldı.

Mutlu başlayan hikayeler gibiydi.

Sonunda boklaşan birilerinin öldüğü,

Ülkelerin yıkıldığı,

Aç çocukların olduğu,

İşgal edilmiş bir  şehir gibiyim.

Yıkılmış, paramparça ,yok olmuş.

İnsanlar ölmüş, çığlıklar bitmiyor .

Yavaş yavaş onlarda azalıyor.

Sen beni işgal ettikçe, mutsuz ettikçe.

Sessizlik çökmüş her tarafa.

Ama işgal devam ediyor,

Yardım çağırılmıyor,

Çağrılamıyor.

Aynen öyleyim bende.

Anlatamıyorum yıkıldıklarımı,

Yıktıklarını  yok ettiklerini,

Sen işgal ettikçe daha çok istiyorum.

Daha fazla yık beni diyorum.

Bırakma al şehir senin!

Al en baştan başlat beni,

İstiyorum ama sadece istiyorum

Yıkıp gidiyorsun, uzaklaşıyorsun.

Gitme diyorum olmuyor.

Özlüyor yaktığın şehir,

Özlüyor yıkılan binalar gözlerini,

Bilmiyorum.

Şehir yakıldı, yıkıldı.

Haberleri daha yeni oluyor insanların,

Boşver diyorlar olmuyor,

Yanımdaymış gibiler,

Biliyorum hala yalnızım.

Anlatmıyorum bende artık,

Seni, hikayeleri, eskiyen hikayeleri,

Gözlerini, gülüşünü, muhabbetimizi,

Gitti yok ettide demiyorum.

Gülüyorum, gülüyorum.

Şehri tekrar kuruyorum.

İnsanlar mutlu, unutmuş diyorlar.

Ama bilmiyorlar toprak altında,

Binlerce insan var yok ettiğin,

Görmüyorlar, belkide umursamıyorlar.

Ama bitecek bekle.

Yakında olmayacağım.

Önemser misin? bilmiyorum.

Ama bitecek bekle.

Gözlerini son kez gördüm belkide.

Mutsuz biten sonlar sevmiyorum.

Ama biticek bekle.

#İnanmadığınşairden