Merhaba. Yeni bölüm gelsin mesajlarını okuyunca merakınızın yeteri kadar tavan yaptığına kanaat getirdim ve yeni bölümü yayımladım. Attığınız yorumları okuyorum. Yorumlarınız benim için çok önemli. Lütfen kitap hakkındaki düşüncelerinizi yorumda bana bildirin canlarım.
Bu bölümü esmanurturkmen3 adlı kullanıcıya ithaf ediyorum. 😘
Keyifli okumalar.
Duyduğum cümleden sonra kulaklarım uğuldamaya başladı. Göğsüm hızlı hızlı inip kalkmaya ve böbreklerim bedenime adrenalin pompalamaya başladı.
Kanım damarlarımda dondu. Korku ise küçük bedenimi ayazda kalmış bir serçe misali titremeye başladı. Yanaklarımı bir ısı dalgası esir aldı.
Ellerim benden bağımsız bir şekilde celladımın bacaklarına sarıldı ve ben ondan merhamet dilenebilmek umuduyla ayaklarına kapandım.
" Lütfen bırak beni. Lütfen. Yalvarırım bırak. Kimseye bir şey söylemen. Söylesemde kimse beni dinlemez ki. Ben sıradan bir kızım. Sense bir iş adamı. Yalanlarsın. Herkes sana inanır. Lütfen bırak gideyim lütfen. "
Karşımdaki adamın bir kalbi olmadığını merhametten ve duygudan yoksun duygusuz biri olduğunu her seferinde unutuyordum. Ama oda gardını kırmayıp yılmadan usanmadan bana bunu hatırlatıyordu.
O duygusuzdu. Sadece gerektiğinde yüzüne geçirdiği sahte maskeleri vardı. İstediği insanı maskesini yüzüne geçirerek kolayca kandırıyor ve onu avucunun içine alıp onunla istediği gibi oynuyor istediğini yaptırıyordu.
" Sana her seferinde izin vermiyorum. Ama sen her seferinde bıkmadan usanmadan aynı şeyleri tekrar ediyorsun. Ama şunu anla bin kerede aynı şeyi tekrarlasan bin kere bende sana aynı şeyleri söyleyeceğim. Vazgeç artık. "
Kolumdan tuttu ve saatlerdir oturduğum soğuk zeminden beni kaldırdı ve kapıya doğru sürüklemeye başladı. Merdivenlerden yukarıya çıkarken yine beni dürüklüyordu.
Bense onun beni nereye götüreceğinin merakıyla onun beni sürüklemesine izin veriyordum. Hoş izin vermesem gene sürüklerdi ya neyse.
Sonunda giriş kata ulaştığımızda beni kapısı açık bir odaya itti.
" Sana on dakika veriyorum. On dakika sonra üzerin giyinik bir şekilde şu karşıdaki koltukta seni bekliyor olacağım. Eğer on dakika içinde çıkmazsan gelir ben çıkarırım. Üzerinide zorla giydiririm. "
Savurduğu tehditlerden sonra kapıyı kapattı ve gitti.
İnsan herkese yalan söylerdi ama bir kişiye yalan söyleyemezdi, kendine. Ondan korkmadığımı söylesem yalan söylemiş olurdum. Kendimi kandıramazdım ondan korkuyordum.
Çünkü onu bir adamı gözünü bile kırpmadan, gözünün yaşına bakmadan, düşünmeden öldürmüştü. Dediğini yapabilir üzerimi kendi zorla giydirmeye çalışabilir bedenimi görebilirdi. Zihnimdeki düşüncelerden sonra çabucak savrulduğum yerden kalktım ve etrafıma göz gezdirdim.
Burası giyinme odasıydı ve baştan sona her yerde kadın kıyafetleri vardı. Zihnim yine izbe düşüncelere gömülerek düşünceler üretmeye başladı.
Bir adamın evinde neden kadın kıyafetleriyle dolu bir oda olurduki? Yoksa sevgilisi vardıda bu oda sevgilisinin miydi? Yada belkide evliydi ve bu oda karısınındı.
Bu yüzden beni bodruma kilitlemiş olabilirdi karısı beni görmesin diye. Ama o zaman şimdi neredeydi karısı burası bodrum kat değildi ve etrafta kimse yoktu.
Zamanımın çok azaldığını ve bu psikopatın söylediğini yapma endişesini göz önünde bulundurarak zihnimdeki uçsuz bucaksız düşünceleri geldikleri yere bir daha çıkamayacakları şekilde hapsettim ve kıyafetleri karıştırmaya başladım.
Karıştırdığımkıyafetlerarasından lilabir tişört ve bir kot pantolon buldum. Bulduğum kıyafetleri hızla üzerime giyindim. İlerde beyaz bir spor ayakkabı görmüştüm onuda ayağıma giydim ve kapıya doğru ilerlemeye başladım.
Kapıya ulaştım ve elimi kapının koluna geçirip kapıyı yavaşça aralayarak hole çıktım. Gösterdiği koltuğun biraz ilerisindeki camın önünde arkası bana dönük hararetli bir şekilde telefonla konuşuyordu.
O arkası dönük konuşurken fırsattan istifade ederek etrafta kaçabileceğim bir yer varmı diye hızla göz gezdirdim. İlerde sokak kapısını gördüm.
Sokak kapısı onun bulunduğu yere kör noktadaydı yani eğer kapıdan çıkacak olursam beni görmezdi. Ama kaçtığımı anladığında peşimden gelir ve beni yakalardı.
Çünkü bacakları benimkilerden uzun ve güçlü olduğu için hızlı koşabilirdi ve benim kısa ve güçsüz bacaklarımın onunkilerin yanında hiç şansı yoktu.
Sonra aklıma kurnaz bir fikir geldi. Eğer dış kapıyı açıp evde bir yere saklanırsam kapıyı görünce benim kaçtığımı zannederdi ve çıkıp beni arardı. O gidince bende evden elimi kolumu sallaya sallaya çıkardım.
Kaçış planımı gerçekleştirmek için yavaş ve topuklarımın üzerinde sessizce kapıya doğru ilerlemeye başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
