Mimo wszystko jestem obok Ciebie

Cz. 32 Kocham Cię

Nad ranem kiedy już większość gości pojechała, a bohaterowie wieczoru zaszyli się w swojej sypialni, ja i Miłosz udaliśmy się na górę. Góral miał mnie tylko odprowadzić, ale nie było łatwo nam się tak rozstać. Zanim otworzyłam drzwi Miłosz wbił się w moje usta, nawet nie wiem kiedy Miłosz podniósł mnie tak, że oplotłam go nogami.  Oczywiście na pocałunkach się zaczęło a skończyło się parę godzin później, nigdy mi nie było tak dobrze, jak z nim. Czuły, delikatny i namiętny. Leżeliśmy po wtuleni w siebie, patrzyłam mu głęboko w oczy, on musną mnie delikatnie w skroń i wyszeptał.

- Kocham Cię, całe życie będę Ci to powtarzać - Nie potrafiłam oderwać od niego, czułam się jak w raju. On opuszkami palców delikatnie muskał moje ramie.
- Obiecaj mi że zawsze i nie jest to na chwilę  - Wtem nagle otworzyły się drzwi, no tak zapomnieliśmy zamknąć, ba w ogóle ich nie domknęliśmy. Była to Aśka, spojrzała na nas i momentalnie bez słowa wyskoczyła.
- I co teraz będzie? - Spojrzałam na niego, po czym szybko schowałam twarz w zagłębieniu jego szyji
- A co ma być?- Czułam jak przytula mnie mocniej, głaszcząc po włosach.
- Jak jej w oczy spojrzę? - Spojrzałam na niego, zdecydowanie wolała bym, żeby moja przyjaciółka dowiedziała się ode mnie, a nie w taki sposób.
- A Ty myślisz, że ona z Szymonem tam szydełkowali cała noc ? - Zaśmiał się, widząc jego minę. nie wytrzymałam i też zaczęłam się śmiać.
-Oj głupi, masz rację - Przyznałam mu racje - Kochamy się i to najważniejsze - Musnęłam jego usta - A teraz wstawaj, prosiłam Asie, żeby dała mi znać jak będzie szła na śniadanie.
Pogoniłam trochę Miłosza i jakieś piętnaście minut byliśmy już na dole. Byłam głodna jak cholera, Góral na bank też. Wspólnie ustaliliśmy, że póki co nie powiemy nikomu o nas za bardzo baliśmy się rozdzielenia. W drodze na stołówkę rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Póki co liczyłam na to, że uda mi się uniknąć rozmowy z Zielińska. Nic bardziej mylnego, Asia jak tylko mnie zobaczyła wstała od stolika i wyciągnęła z kolejki do szwedzkiego stołu. Rzuciła tylko krótkie cześć do Miłosza, a mnie złapała za rękę i pociągnęła za sobą. 
- Aśka chciała bym zjeść śniadanie - Protestowałam kiedy ciągnęła mnie za sobą przed hotel. 
- Tak wiem jesteś głodna - Kiwała głową - I wiem nawet czemu - Zaśmiała się stając koło małej huśtawki - No to słucham - Spojrzała na mnie zaciekawiona
- O czym ? - Udałam, że nie wiem o co chodzi. Chociaż w środku byłam cholernie szczęśliwa i chciałam się tym podzielić.
- A czyli teraz powiesz mi, że coś wpadło Ci do oka - Zaśmiała się - Czy może hmm.. - Zamyśliła sie na chwilę - Wiem ubrania wam ukradli ! Ale widzę, że zaraz grzecznie oddali.
- Ej - Skarciłam ją - Ciszej - Przystawiłam palec do ust. Aśka nawet nie wiesz jak cholernie jestem szczęśliwa - Popatrzyłam na przyjaciółkę, uśmiechając się od ucha do ucha.
- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że wy ... - Nawet nie dokończyła tylko mocno mnie przytuliła. Ciesząc się moim szczęściem - Jak ? Przecież Sylwia sama mówiłaś ? - Opowiedziałam jej wszystko, to jak tańczyłam z Miłoszem, jak potem wyszłam i chwile później pojawił się Bachleda. O naszej rozmowie, spacerze.
- Głupia - Palnęła mnie w ramie - I trzeba było fochy strzelać dopowiadać sobie nie wiadomo co.
- Wiem, wiem byłam głupia - Zaśmiałyśmy się obie - Zdałam sobie sprawę , że przez moją głupotę straciliśmy miesiąc.
- Lepiej późno niż wcale - Podsumowała Aśka - I co teraz z wami ? - Zapytała, a ja miałam już jej podpowiedzieć kiedy pojawiła się Jaskowska.
- O wy już na nogach - Przywitała nas uśmiechnięta - Myślałam, że wy z Miłoszem trochę dłużej pośpicie - W tym momencie poczułam jak serce podchodzi mi do gardła - W recepcji mówili podobno, że świadkowie koło czwartej zeszli, podobno dopilnowaliście wszystkiego. Brawo świetnie się spisaliście - Pogratulowała mi, a mi kamień spadł  z serca. 
- Staraliśmy się - Uśmiechnęłam się - A teraz to ja przepraszam, ale rola świadkowej troszeczkę mnie wykończyła. Uciekam na śniadanie - Pożegnałam się z Paniami i ruszyłam w stronę stołówki. Ku mojemu zakończeniu, moje śniadanie było już na stole. Uśmiechnęłam się sama do siebie czekała na mnie już kawa, soczek pomarańczowy, jajecznica i kanapki. Widziałam już to spojrzenie Zielińskiego na sobie, on też już wiedział.
Tuż przed samym wymeldowaniem Miłosz oznajmił nam wszystkim, że my jeszcze zostajemy, zdziwiło mnie, tak i Zielińskich. Wytłumaczył nam, że jeszcze parę spraw musimy załatwić po weselu, a młodzi niech sobie już nie zaprzątają głowy. Kiedy zostaliśmy już sami chciałam się, dowiedzieć o co chodzi, ale on tylko mocno mnie pocałował i delikatnie pociągnął za dłoń, a ja poszłam za nim, po prostu mu ufałam. Tak naprawdę wszędzie bym poszła byle z Nim. Dotarliśmy na molo, w dzień jest tu jeszcze piękniej. Czekał na nas już koc i kosz piknikowy, kiedy on to zorganizował? Bachleda wyciągną kieliszki i nalał nam wina, a ja tylko patrzyłam w jego cudowne oczy, on nie omieszkał tego nie zobaczyć.
-Bo zakochasz się jeszcze - Zaśmiał się lekko, kiedy na niego spojrzałam.
- Już Cię kocham - Uśmiechnęłam się lekko w jego stronę - Jest cudownie - Wtuliłam się w niego, mocno. Teraz siedziałam przytulona do niego plecami.
- Ufff bałem się, że nie spodoba Ci się - Wyraźnie odetkaną z ulgą, chyba naprawdę bał się, że mogło mi się nie spodobać.
-Miłosz kochanie jest cudownie - Odwróciłam się muskając jego usta.
- Wiesz jak cudownie to słyszeć - Ujął moją twarz i tym razem to on czule mnie pocałował
-Cudowniej jest się w moje kochanie wtulić - Przytulił mnie, a ja  oddałam mu pocałunek, który wyrażał moje uczucia do niego. Potem już  leżeliśmy wtuleni, a promienie letniego słońca przebijające się przez konary drzew muskały nasze twarze jak jego pocałunki. Jest tak cudownie, aby nie była to bajka, ale niech trwa wieki