In Trouble Again

Not Again!

Αρχισα να περπαταω στον δρομο ωσπου εφτασα στο σημειο που μου εστειλε ο μπαμπας μου να συναντηθουμε.Στηριξα το σωμα μου σε μια κολονα της ΔΕΗ περιμενοντας μου και τσεκαρα το κινητο μου.Ειχα καποια μυνηματα οποτε αποφασισα να απαντησω.

Αφου περασαν καποια λεπτα αγανακτησα.Που στο καλο μπορει να ειναι;Η ωρα ειναι δωδεκα ακριβως και ακομα να εμφανισει.Μαλλον αποφασισε να φυγει παλι και να αποφυγει τα προβληματα του οπως παντα αλλωστε.Απορρω γιατι περιμενω τοση ωρα...Οι ανθρωποι δεν αλλαζουν.

Ξεφυσιξα και αφου εκανα καποια βηματα η φωνη του με σταματησε.

Μπαμπας:Μελινα!Περιμενε...συ-...συγνωμη που καθυστερησα,ετυχαν καποιες δουλειες.

Γυρισα να τον κοιταξω ψυχρα και ανασηκωσα τους ωμους μου.

Μελ:Δεν εκπλησσομαι...

Υπηρξε μια περιεργη σιωπη και αυτη η αμηχανη εκφραση στο προσωπο του αρχισε να με νευριαζει,γιατι με φωναξε εδω;Για να κοιτιομαστε;

Μελ:Κοιτα,αν με φωναξες εδω για να μην μιλαμε καλυτερα να φυγω εχει παει αργα και σε περιμενα ηδη ενα τεταρτο μεσα στο κρυο.

Τα ματια του γουρλωσαν και εκατσε σς ενα παγκακι που υπηρχε διπλα μας κανοντας μου νοημα να κατσω.Ρολλαρα τα ματια μου και εκατσα διπλα του.

Μπαμπας:Κοιτα..Ξερω πως δεν ειμαι ο καλυτερος πατερας του κοσμου μα...βασικα δεν ξερω καν αν θεωρουμαι πατερας-

Εκει αφησε ενα αμηχανο γελακι και εξισε νευρικα τον αυχενα του.

Μπαμπας:Λοιπον,μαλλον οχι.Το θεμα ειναι πωα κατανοω τον θυμο σου και την εκρηξη σου αλλα και την οργη του αδερφου σου.Γνωριζω οτι υπηρξα απαραδεχτος Μελινα αλλα οταν η μαμα σου εμεινε εγκυος...Κομπλαρα.Ημουν μονο δεκαεπτα και-και απερισκεπτος,και ενας μαντραχαλος που δεν ηξερε τι να κανει με τη ζωη του.Δεν ημουν ετοιμος για παιδι και η μητερα σου δεν το καταλαβενε αυτο.

Τον ακουγα με προσοχη οσο μιλουσε και εκανε καποιες κινησεις με τα χερια του ωστε να εκφραστει κατι που μου θυμισε υπερβολικα πολυ τον τροπο που μιλαει ο Αρης.

Μπαμπας:Προσπαθησα...Αληθεια προσπαθησα,εμεινα τεσσερα χρονια μα καποια στιγμη λυγισα.Δειλιασα πως να στο πω;Και εφυγα...Λαθος μου,το ξερω μα για αυτο ειμαξ εδω τωρα,για να επανορθωσω,θελω απλως μια δευτερη ευκαιρια.

Δευτερη ευκαιρια;Δεν ειναι ευκολο απλα να του δωσω μια δευτερη ευκαιρια,με παρατησε!Εμενα και τον αδερφο μου και οσο συγκινητικο,το παραδεχομαι-ηταν ολο αυτο δεν μπορω απλα να ξεχασω τι εγινε τα τελευταια δεκατρεια χρονια.Την απουσια του...Δεν ηταν εδω να με βοηθησει στα μαθηματικα,δεν ηταν εδω να μου μαθει ποδηλατο,δεν ηταν εδω να...να με πηγαινει σε αυτα τα γλυκα ραντεβου κορης-μπαμπα που πηγαιναν οι συμμαθητριες μου και παντα τις ζηλευα,διαολε δεν ηταν εδω για να ειναι πατερας μου!Πως περιμενει να τον συγχωρησω και να τον υποδεχτω με ανοιχτες αγκαλες λεγοντας του πως ολα ειναι ενταξει και ειναι καλοδεχουμενος στο σπιτι που συντηρει ο Αρης απο τα τιπς που βγαζει γιατι κατεστρεψε ακομη και τη μανα μου;