In Trouble Again

Περιεργες ωρες

Μελ

Καθόμαστε τα τελευταία δέκα λεπτά σε ένα μικρό χολ δίπλα από το κεντρικό σαλόνι. Το σπίτι αν και παλιό, δεν παύει να είναι πολυτελές και το κάθε δωμάτιο είναι σχετικά τακτοποιημένο, λογικά χάρη στην Κουίν. Το κάθε δωμάτιο έχει ακριβείς λεπτομέρειες και το γενικό σύνολο φαντάζει βγαλμένο από κάποια άλλη εποχή.

Δεν μιλάει σχεδόν κανείς. Η Κουίν πηγαινοέρχεται με νεύρο στην αίθουσα ενώ ταυτόχρονα μοιράζει απαντήσεις στις γενικές απορίες των υπολοίπων. Άλλες έχουν να κάνουν με την έπαυλη, μερικές με τον Ντραγκ ενώ υπάρχουν κι αυτές που αφορούν την περιοχή και κάποια από τα καινούρια πρόσωπα που έκαναν την εμφάνιση τους τις τελευταίες ημέρες.

Προσωπικά, δεν συμμετέχω ενεργά στη συζήτηση- δεν βρίσκω κάτι που θα με ενδιέφερε ή που θα με οφελούσε.

"Και δεν μου λες...εσείς οι τέσσερεις πως έτυχε να ζείτε μαζί;"

Ρώτησε απορρημένος ο Άλεξ και η Κουιν γύρισε να τον κοιτάξει εκνευρισμένη.Φαινοταν τοσο πιεσμενη...φυσικα προσπαθουσε να μην το δειξει αλλα δεν μπορουσα να μην το παρατηρησω.

"Απλως εγινε."

Απαντησε κοφτα και αναψε ενα τσιγαρο.

Νευρικη-η λεξη που τη χαρακτηριζε.

"Δεν με καλυπτει ιδιαιτερα."

"Δεν με νοιαζει αν σε καλυπτει Αλεξ!"

Αγριεψε και με ενα της βλεμμα ο Αλεξ το βουλωσε.Οχι επειδη φοβηθηκε μα επειδη καταλαβε πως η Κουιν αυτη τη στιγμη δεν ηταν διατεθημενη να απαντησει στις ερωτησεις μας.

Η Βανεσα εφυγε απο τα ποδια του Πανου και εκατσε διπλα μου.Της χαμογελασα και μου ανταπεδωσε.

"Εχουμε ωρες να μιλισουμε."

Ξεκινησε και συμφωνησα.

"Ισχυει,με ολα αυτα ειναι καπως η κατασταση.Στεναχωριεμαι που δεν μιλαμε τοσο,ξερεις ποσο μου ελειψαν οι μαλακιες σου;"

Της ειπα και εκεινη γελασε.

"Καλα ξεκαθαρα.Τωρα περα απο την πλακα,πως νιωθεις;"

Δεν μπορουσα να διαχειριστω την ερωτηση της.Διορθωση-δεν μπορουσα να την απαντησω.Δεν μπορουσα να ανταποκριθω βασικα,δηλαδη δεν ηξερα πως ειμαι.Πιεσμενη και αγχωμενη σιγουρα ομως δεν θελω να εκφραστω.

"Ναι βρε,μια χαρα.Εσυ;"

"Τελεια,να σου πω...ξες που ειναι η αδερφη μου;"