Zeal Academy: School Of Wizards

Chapter 28

A/N: Sorry for the late update, guys!

Yuri's P. O. V.

One year had passed since she left me. Left us. They all move on while me, I don't. I can't move on. Im her mate. Her partner.

Days passed. They say I built a thick wall between me and Alpha. I just want to be alone. I want a free time for myself. That's all I ask.

Evere night, I dreamed of her. I remember, it was her nineth month since she' gone. I dreamed of her giving birth to our babies. I cried when I woke up. I wish its not a dream. But I need to face the reality. Its just a dream.

Last night, I also dreamed of her. She's hold a baby in her arms. And there's another one in a crib. She's crying. Then she looked at me. Saying 'I miss you, Yuri. I want to see you again but I can't'

I cried all day. They don't know about it. I don't want to be a burden to them. I want them to see me as a strong leader. Not a weak. A pathetic.

Im here in field. Practicing alone. This is my hobbies since I was a kid. Hah! How I wish, na sana hindi na lang ako lumaki. Tumanda.

"Akiro! Why are you practicing alone? We don't have any class today. Its rest day. Sunday." I looked at her coldly. I don't even know her. Who is she, by the way?

"You don't care. I don't even know you. Stop talking to me like we're best friends since we we're kids." I left her hanging. I don't want to entertain.

"Oh! Saan ka galing, Akiro? Nag-aalala kami sayo. Anong oras na oh! Kumain ka na ba?" hindi ko pinansin ang mga tanong sa akin ni Bo Won. Nagpatuloy tuloy lang ako sa paglalakad ng biglang nagsalita si Mj.

"Don't entertain him, Bo Won. He doesn't care about us if we talked to him. Hangin ka na lang para sa kaniya. So treat him the same. Treat him like a air. Like his invisibile. Nagsasayang ka lang ng salita sa g*gong iyan." napatiim bagang ako sa tinawag niya sa akin. G*go?

"Anong tinawag mo sa akin?" malamig kong tanong dito. Nagtitimpi.

"G*go. Masakit ba? Kasi totoo naman! Isa kang malaking g*go! Akala mo ba hindi kami naapektuhan sa nangyari kay Dara? G*go ka ba? Naapektuhan kami! Kaibigan niya kami! Mahal namin siya! Pero iniwas ba namin ang sarili namin sa bawat isa? Hindi! Magkakaibigan tayo! Pamilya tayo! Dapat nagtutulungan tayo! Pero anong ginawa mo? You isolated your self! Isa kang malaking g*go, Akiro. Naturingan kang pinuno ng pamilya! Nangako ka sa amin! Sana naman panindigan mo iyon!"

Umalis na siya sa harapan ko at umakyat na sa kwarto niya. Dinig na dinig ko mula dito ang pagdadabog niya. Para siyang bata.

Pangako. May pangako nga pala akong binitawan sa kanila. Ang pangakong magsasabi ako sa kanila ng nararamdaman ko. Kung ano ang gagawin ko. Ang aking mga plano.

"Its okey to cry, Akiro. Its okey to be weak sometimes. Its okey to share your problems. Hindi naman sa lahat ng pagkakataon kailangan na malakas ka. Hindi porket umiyak ka, mahina ka. Umiyak ka kasi hindi mo na kaya yung mabigat ba problema. Pwedw kang magpahinga pero hindi ka pwedeng sumuko. Lahat tayo umiiyak. Mahina man o malakas." then Bo Won left.

I can't help but to cry silently. They become silent because I cry. It hurts! Its freaking hurt!

Akala ko kaya ko. Hindi pala. Its okay to cry, Akiro. Hindi man nito maibabalik si Nichole, nakakagaan naman ito ng damdamin.

"Everynight I dream about her. Holding our children. Smiling at me while crying. Telling me how she miss me! I can't speak. All I can do is cry. Cry! Cry! She said we will meet again, soon. I miss her so much. So damn much. That it hurts! I want to see her. To hug her. To kiss her. I want to tell her how much I love her. I already imagine my future with her. Having our children." I cried.

I felt a warm hug from Kc. Then to Tae Gi, Troy, Limiah and Justin. They hugged me. They comforting me.

"I don't want to see you because everytime I see you, I remember Nichole. Her smile, voice, and laughter. Its hurting me! Gustong gusto ko na siyang makasama pero hindi ko magawa! Bakit kasi siya pa?! Bakit?!" nagpilit ako na makawala sa kanilang yakap. Gusto kong magwala. Alam kong nararamdaman ni Nichole ang nararamdaman ko.

"Lagi kong nararamdaman na naiyak siya! Na nasasaktan siya. Pero wala ang magawa. Im such a useless! Wala akong kwenta!" sigaw ko habang umiiyak.

"Its okay, Akiro. Soon, makikita na din natin siya. We will meet her soon. I promised you." Limiah said. Soon? Why soon? Bakit hindi ngayon? I badly want to see her!

"Mom calculate na baka sa darating na araw makikita na din ulit siya. Iyun nga lang sa war. But at least, we will see her again." Limiah added. One of these days. We will see her again.

Pagkaraan ng ilang minuto ay tumahan na ako. Pinainom nila ako ng tubig para tuluyan ng tumahan. Pagkatapos noon ay bumalik na kami sa kaniya kaniyang silid.

Nakahiga ako sa kama at nagiisip ng may biglang sumabog sa hindi kalayuan. Masyadong malakas. Parang nagka-earthquake sa lakas.

Nagsilabasan kami sa aming mga silid. Mga nakapantulog na sila. Except sa akin. Hindi pa ako nagpapalit. Pero kakaligo ko lang. Lalabas sana ako ng may sumabog.

"Anong nangyayari?!" tanong sa amin ni Troy ng nasa sa sala na kami ng dorm.

"Hindi kaya ito na ang sinasabi niya? Na malapit na?" napatingin kami kay Mj ng magsalita siya. Sinong siya?

"We need to get out of here! Right now! Magpalit na muna kayo ng komportable na damit. Mukhang nangyayari na ang digmaan." nagsiakyatan na sila sa kaniya kaniyang kwarto upang magpalit ng damit.

Umakyat na din ako at nagpalit ng damit na komportable. Nakapolo kasi ako kanina. Kaya nagpalit ako ng isang t-shirt at jogging pants. Yung makakagalaw ka ng maayos. Kinuha ko na din ang aking wand.

Halos magsihulog na kami sa pagbaba. Kailangan na namin tumulong. Kailangan namin silang pigilan