This Unexpected Love

Chapter 7

Arranged Marriage

"I'm so sorry Jos, I'm so sorry. Hindi ko na kaya. Akala ko kakayanin ko but guess what? I'm wrong, so wrong Jos. I love you so much and I'm really sorry. Please tulungan mo ko Jos. I left you for our family's tradition, I'm getting married pero Jos di ko kaya. I always see you on my mind." I burst out. Tears are rapidly flowing from my eyes.

"Shh. It's okay baby, sabi ko sayo iintindihin ko kahit anong problema. Sobrang sakit na sinabe mo saken na ikakasal ka, mas hindi ko kaya baby. Gagawa tayo ng paraan okay? I'll ask for mom and dad's help." He hugged me and kissed my forehead while I was just closing my eyes. Here, beside him, in his arms, alam kong dito ako safe. Hindi ko kayang iwan si Josiah, i love him so much that I just can't control myself. Hindi ko pala kayang walang Josiah sa tabi ko. I just love him so much.

"Jos sorry... I'm sorry if I lied. I'm so sorry." He looked at me with his understanding eyes and kissed my temple. Huminga muna siya ng malalim at hinawakan ang kamay ko. I love this man, kahit paulit-ulit kong sabihin to okay lang, because it's true. I'm truly, madly, deeply inlove with Dustin Josiah Fernandez Perez. Pumikit ako ng mariin at dinama ang pagkakahawak niya sa kamay ko.

But as I opened my eyes, I'm now walking down the aisle of this beautiful church. It could be more beautiful and magical if I'm marrying the man I love the most. I'm wearing this long silky white gown na dream wedding gown ng lahat, pero ngayon parang gusto kong itapon to. Sayang ang binayad nila sa professional make up artists na hinire nila kase posibleng mabura to cos sooner or later, baka di ko na mapigilan ang mga luha kong nagbabadya ng pumatak mula sa mata ko.

Habang papalapit ako ng papalapit ay pasakit ng pasakit ang dibdib ko. It's like I'm losing air and I hate this feeling. Kailangan kong maging matapang diba? Kailangan ko. I have no choice so I need to stick with this arranged marriage.

Nakangising inalalayan ako ni papa at sa isang tabi ko ay si mama sa gitnang parte ng aisle. Napa-tingin ako kay Kevin, sa mapapangasawa ko. Kitang-kita ko sa mata niya na gusto niya ng umalis. Pwede bang wag nalang namen sundin to? Pareho kaming natatakot sa maaaring gawin ni papa. Ayokong may gawin siya dahil baka di ko kayanin pagdating kay Josiah. Mabait ang pamilya ni Jos at di ko hahayaang mabalewala lahat ng pinaghirapan ng pamilya niya. I love Josiah too damn much to be selfish. Mas gusto kong ako ang maghihirap kesa siya ang maghirap.

Nakarating na kame kay Kevin. Nagmano siya sa parents ko at ganon din ako sa parents niya. Sabay kaming humarap sa altar. Nagpatuloy ang sermonya na lutang ako. Hindi parin ako makapaniwala.

"Do you Kevin Lopez Kram, take Denise Millena Javier Tan to be your wife, your partner in life and your one true love? Will you cherish her friendship and love her today, tomorrow and forever? Will you trust and honor her, laugh with her and cry with her? Will you be faithful through good times and bad, in sickness and in health as long as you both shall live?"nanatili akong nakayuko and trying so hard not to let my tears drop. Everything's a bullshit. One true love? Disgusting.

"I...I do." Kevin answered. Alam kong pareho naming ayaw sa nangyayare. Were both victims of this freaking Chinese traditions. Can't we just run to our loved ones? Can we just runaway from this bullshit?

"Do you Denise Millena Javier Tan, take Kevin Lopez Kram to be your husband, your partner in life and your one true love? Will you cherish his friendship and love him today, tomorrow and forever? Will you trust and honor him, laugh with him and cry with him? Will you be faithful through good times and bad, in sickness and in health as long as you both shall live?" No. Swear no but... May magagawa pa ba ko? Wala. Pero kaya ko naman sigurong lumaban d'ba? Napa-pikit ulit ako kasabay ng pagkita ko sa taong sinaktan ko para dito. Kailangan ko ng panindigan to.

"I-... I d-do." Napalunok ako at nanlamig ang tuhod ko.

"Congratulations Mr. and Mrs. Kram. Groom, you may now kiss your bride" nagulat ako ng lumapit ang mukha ni Kevin sa akin. Hahalikan niya ba ko? Seryoso ba? Unti-unti niyang inangat ang belo ko at tinignan ang mukha ko. Naramdaman kong hinawakan niya ang pisngi ko habang papalapit ng papalapit ang mukha niya habang nanlalaki ang mata ko. Ng malapit na ang mukha niya ay pinikit ko ng madiin ang mata ko at naramdaman ko na ang labi niyang dumapo sa gilid ng labi ko at narinig ko ang malakas na hiyawan. Akala nila ay hinalikan talaga ako. Nagpapasalamat ako at hindi niya ko hinalikan, he still respect me then.

Ang reception ay ginanap sa isang exclusive resort habang ako ay nanatiling nakaupo katulad ni Kevin na nasa tabi ko.

"Sorry if I kissed you, we need to p-pretend." I heard Kevin's manly voice. Napa-tingin ako sa kanya at pilit na ngumiti.

"I understand. Thank you kase di mo ko kiniss sa... uhm sa l-lips" namula ata ako sa sinabe ko kaya nag-iwas ako ng tingin. Ngumiti lang siya at tumahimik na ulit. Ibinigay sa amin ng Papa ko at papa niya ang address ng magiging bahay na titirahan namen ni Kevin. Pinagbihis lang ako at nagpaalam na kame kila Mama at Papa. Naging tahimik ang biyahe, no one dares to speak. Inisip ko na lang ang mga nangyare lately and I just can't accept na kasal na nga ako, this is really true. Sinulyapan ko si Kevin na tahimik at naka-focus sa daan, he looks kind but very intimidating. Para siyang si Josiah mag-drive. Josiah... I really miss that man so so much. I badly want to see him again, badly. Paano kaya kung di ako chinese? Siguro magiging masaya kami ni Josiah at kame ang tutupad sa forever. Alam kong kaya naming tupadin ang forever, mahal na mahal ko siya at mahal na mahal niya ko. Were unbreakable, that was what I thought. Pero may makaka-break pala sa kung anong meron kami, family and freaking traditions. My tears started to fell kasabay ng pagpikit ng mga mata ko.

Few minutes later, we came to a very big house. It's a mansion I guess, it's a modern mansion covered with white, black and beige paints. Sobrang breath-taking ang ganda ng bahay. The car slowly entered the house ng bumukas ng automatic ang gate. Tell me they're joking, dito ako titira? Seriously?

Kevin parked the car and tell me that this is the house so we entered this wonderful house. Kami lang ang titira dito? Sa sobrang lawak nito dalawa lang ang titira? So unbelievable.

-
This is the new chapter of Denise's life so yan guys support lang kayo ha? Thankyy :*