Het leven van Anna

Hoofdstuk 16 door Sisi

Ik kijk in de ogen van Jason en zie dat hij een blauw oog heeft, opeens drukt hij het mes in mijn zij en hij fluistert dat ik mee moet lopen. Hij betast me en…

Geschrokken wordt ik wakker. De beelden van gisteren blijven terugkomen. Om mezelf een beetje rustig te maken, sla ik het dekbed weg en loop naar de badkamer.

Het is stil als ik terugloop, opeens mis ik de stemmen van mijn ouders beneden. Zuchtend laat ik me weer in bed vallen en val al snel in slaap.

De volgende morgen word ik door de vervelende wekker gewekt. Slaperig kijk ik op de wekker en zie dat het al kwart voor acht is. Als een razende 'weet ik veel wat' was ik me, kleed ik me aan, pak mijn tas en ontbijt. Ik zeg mijn oom snel gedag en spring op de fiets.

Ik gooi mijn fiets in het fietsenrek en spurt naar Engels. Net op tijd. Ik laat me zuchtend vallen naast Diana. “Zozo, laatkomer.” Lacht ze. Ik lach mee, maar niet heel overtuigend. Gelukkig ziet ze het niet. Zenuwachtig kijk ik de klas rond, maar zie geen Lukas. Wat jammer.

“Anna, joehoe!” Diana zwaait met haar hand voor mijn gezicht. Ik schrik op uit mijn gedachtes. “Wat is er?” Vraag ik een beetje geschrokken. Inmiddels is de klas al leeg op ons na. “De bel is gegaan we moeten naar de volgende les.” Grinnikt ze. Ik sta op en pak mijn tas in. “Je bent er vandaag niet echt bij.” Ik schud mijn hoofd en we lopen naar de volgende les.

Zo gaat het de hele schooldag, ik merk er niet zoveel van. Ik pieker over alles, mijn ouders, Jason, Lukas, mijn oom… Verder kom ik niet want de laatste bel gaat en dat betekent dat we uit zijn. “Hey, Anna, heb je zin om mee te gaan naar de bios?” Vraagt Diana opgewekt. Ik schud van ‘nee’ en loop naar de fiets. Diana kijkt me vreemd na maar dat kan me niks schelen. Ik heb even geen zin meer, in alles.

Wanneer ik langs het ziekenhuis fiets, zie ik twee mensen heftig in discussie, ik wil doorfietsen totdat ik merk dat die twee mensen, mijn moeder en Menno zijn. Verschrikt trap ik op de rem en kom midden op de weg stil te staan. “Hé, meisje! Kijk uit waar je staat!” Schreeuwt een boze chauffeur. Ik ga van de straat af en wil weten wat ze zeggen. Ik parkeer mijn fiets tegen een paal en ga zo nonchalant mogelijk op een bankje zitten en vang een paar woorden op. “Menno, je gaat het niet vertellen.” Zegt mam. “Ze heeft het recht.” Mompelt Menno. “Ze heeft genoeg problemen.” Het is duidelijk dat mam boos is en Menno het echt niks kan schelen. Zal dit over mij gaan? Nee, onmogelijk.

Opeens voel ik twee handen voor mijn ogen en een zacht gefluister. “Rara wie ben ik?” Ik spring verschrikt op. “Lukas!” Schreeuw ik boos. Hij kijkt me verbaasd aan. “Je laat me echt hard schrikken, ik kreeg bijna een hartaanval.” Roep ik half hysterisch.  Iedereen kijkt ons vreemd aan maar dat kan me even niks schelen. “Sorry, ik wist niet dat je zo boos werd, ik zag je zitten en wou ‘hoi’ komen zeggen.” Hij kijkt een beetje beledigd. Mam en Menno hebben niks van gemerkt en staan nog steeds te praten. “Maakt niks uit.” Ik loop naar mijn fiets en stap op. “Wacht! Anna, ik heb geen fiets!” Ik lach in mezelf. Ik doe net alsof ik heel hard weg fiets. Ik stop vlak voor z’n neus en zeg: “Grapje!” Hij springt achterop zodat de fiets gevaarlijk wiebelt. “Gemenerd!” Lacht hij. “Altijd toch.” En zo fietsen we naar huis.

Als hij afstapt zegt hij gedag. “Je weet de weg hé? Verdwaal niet!” Roep ik hem plagerig achterna. Hij steekt zijn middelvinger op en gaat het huis in. Ik doe ook de deur open en zie gelijk dat er wat is. Ik kom de woonkamer in en zie mijn oom, Menno, mijn vader en mam met haar vriend. Ow ik kan die vriend echt wurgen!

“Hoi, liefje.” Begint mijn moeder. Ze komt naar me toe maar ik zet een stap naar achteren. Gekwetst kijkt ze naar me. “Hallo, Anna. Ik ben Menno.” Hij schudt me mijn hand. “Hoi, ik ben Rick.” Hij steekt vriendelijk zijn hand uit maar ik sla hem beleefd af. Zo ben ik wel opgevoed. “Waarom zijn jullie hier?” Vraag ik nieuwsgierig. “We moeten het over iets hebben…” Zegt mijn vader serieus. “Wat dan?” Ik brand echt van nieuwsgierigheid! Ik moet het weten! “Nou.” Zegt mijn moeder langzaam. Waarom schieten mensen niet op als het spannend wordt! “Menno is…”

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoi, beetje saai sorry x Sisilolly_xx