Het leven van Anna

Hoofdstuk 6 door Mandy

Bliep bliep         bliep bliep.

Dat stomme geluid van m’n wekker ook altijd, daar had ik nou net even geen behoefte aan. Ik wil zo graag nog verder slapen. Maar ja, helaas is het niet anders. Ik pak zoals elke ochtend mijn telefoon en bekijk de berichtjes die ik heb gemist. Dan zie ik ineens dat ik een berichtje van de klassenwhatsapp heb er staat: "Yess morgen eerste uur vrij!" Oh ja, dat is waar ook, daar had ik helemaal niet meer aan gedacht, ik had het gister nog wel op de schoolsite zien staan, maar ik was het helemaal vergeten door alle ellende! Hier word ik nog een klein beetje blijer van, want dan kan ik nog even een uurtje langer slapen. Ik zet m’n telefoon uit, draai me weer om en ga weer slapen.

*^*^*^*^*^*

Ik word wakker van een heel hard boor geluid, want bij de buren zijn ze helaas een kamer aan het verbouwen. Ik doe mijn ogen open en word gelijk verblind door het felle zonlicht dat net door een kiertje van mijn gordijn heen komt. Ik stap uit mijn bed, ik zie eventjes helemaal niks, dat komt natuurlijk door die super felle en warme zon. Ondanks dat pak ik mijn mint groene trui, een zwarte broek, een lila bh, een roze hartjes onderbroek, grijze sokken en nog een handdoek. Ik ben nu al een heel stuk minder verblind, ik neem een hele snelle douche en kleed me weer aan. Ik heb vandaag namelijk echt geen zin om snel te gaan fietsen. Dus dan moet ik me maar wat sneller klaar maken! Ik smeer snel dagcrème op mijn gezicht, ik doe wat concealer op m’n puistjes, ik krul m’n wimpers en doe er wat mascara op.

Ik ren naar beneden, smeer mijn broodje en eet die alleen aan tafel op, want zoals gewoonlijk is mijn moeder al naar haar werk, nou ja als ze wel aan het werk is je weet het nu maar nooit. Misschien zit ze nu wel heel gezellig bij Richard. Waar woont die vent eigenlijk? Hoe kent ze hem? Heeft hij ook kinderen? Wat deed ze toen ze bij hem was en tegen mij zij dat ze moest overwerken? Er spoken allemaal vragen door mijn hoofd. Ik zal binnenkort wel even een kruisverhoor houden. Als ze binnen kort maar niet aan komen met: "Wij krijgen een baby." Want daar zijn ze veel te oud voor! Ookal lijkt me een klein broertje of zusje opzich soms best leuk... Als ik mijn broodje op heb, poets ik nog even snel mijn tanden, neem ik een kauwgompje in en loop ik de deur uit, maar dan zie ik iets wits liggen op de mat. Ik pak het op en zie er op staan: Voor Anna van Lepelen. Ik stop de brief snel in m'n tas en ik spring op mijn fiets en fiets naar school. Die brief lees ik op school wel zou vast niks boeiendst zijn.

Als ik al een stukje op weg ben kijk ik even naar welk lokaal ik zo moet. OMG, wat ik dan zie staan is dat het 3e uur allang is begonnen. Ik had natuurlijk mijn wekker niet gezet, doordat ik was vergeten dat ik het eerste uur uitval had! Shit, als ik nu nog naar school ga dan moet ik een briefje halen en morgen om 8 uur melden en daar heb ik al helemaal geen zin in! Ik kan een briefje schrijven dat ik bij de tandarts was en mijn moeder haar handtekening proberen na te maken, maar daar ben ik helaas niet zo goed in. Ik probeer wel gewoon naar school te bellen en zeg dat ik ziek ben. Ik stop even langs de kant van de weg en ik zoek het nummer van mijn school op, ik toets het nummer in en klik op bellen. Ik vind het best spannend, ookal zegt iedereen altijd dat ik goed stemmetjes kan na doen. Dan hoor ik opeens: "Hallo met Lizette, kan ik u helpen?" "Ja, ik wil even melden dat mijn dochter Anna van Lepelen ziek is." antwoord ik. "Ik zet het even in het systeem hoor!" "Oke heel erg bedankt! Dag." Ik hang snel weer op. Ik heb nooit geweten dat ziekmelden zo makkelijk ging! Ik gooi mijn telefoon weer in mijn tas.

Tja, wat moet ik nu gaan doen? Ineens heb ik een geweldig idee ik ga naar het plekje waar ik vroeger altijd heen ging als ik me down voelde. Ik stap weer op mijn fiets en fiets naar het plekje toe. Ik ben daar binnen drie minuutjes, want het is heel dichtbij. Ik ben er echt super lang niet geweest. Wanneer ik er ben aangekomen, laat ik me achterover vallen in het gras. Ik blijf zo eventjes vijf minuten liggen, eventjes aan helemaal niets denken. Ik ga weer rechtop zitten en kijk eens om me heen, ik zit hier op een gras veldje en een paar meter voor mij is een meertje. Het is hier altijd zo rustig, hier komt bijna nooit iemand, ik vond het vroeger dan ook echt mijn eigen plekje, gewoon even om aan niets te denken of juist over van alles en nog wat. Gewoon even lekker tot rust komen! Ik denk na over alles wat de afgelopen dagen is gebeurt met mijn vader en met mijn moeder. Wat een gedoe zeg, waarom moet ik dit nou mee maken?

Dan krijg ik ineens een whatsappje. Huh van wie kan die nou zijn? Iedereen zit toch in de les? Ik ben benieuwd dus kijk snel op mijn telefoon. Er staat: Een nieuw bericht van Lukas. Oh ja dat is waar ook Lukas is vandaag vrij. Snel openen dan maar.

*( A = Anna , L = Lukas )*

L : Hee Ann, hoe is het op school?
A : Ik ben niet op school...
L : Oh waar ben je dan?
A : Jaa dat wil je wel weten he, ik ben op een plek waar niemand mij ooit kan vinden!
L: Haha volgens mij weet ik waar jij bent, zit je misschien op het geheime plekje van vroeger?
A : Nouuhh uhh misschien. Oke oke ik ben daar. Waarom ken je mij nou zo goed?!? :P
L : Wacht ik kom wel naar je toe.
A : Ehm oke wat jij wilt!

Lukas is mijn buurjongen waar ik vroeger heel veel mee speelde, wij begrepen elkaar altijd heel erg goed. Als ik dingen had die ik niet wilde vertellen dan kon hij het altijd uit mij vissen! We gaan wel veel minder met elkaar om maar we zijn nog steeds beste vrienden. Hij ziet er alleen wel een beetje nerdy uit, maar dat vind ik eigenlijk juist wel schattig! Niet dat ik ooit iets met hem wil hoor, nee verre van, we zijn en blijven gewoon beste vrienden. Onze kamers zitten naast elkaar dus vroeger heeft zijn vader voor ons een luikje gemaakt van mijn kamer naar Lukas zijn kamer, waardoor we briefjes konden sturen of door een konden praten. Als je twee keer klepperde dan lag er een briefje en bij tien keer achter elkaar doorgaan wilden we met elkaar praten. Ik vond dat altijd super cool, omdat niemand op de wereld het had!

"HEE IK HEB JE GEVONDEN HOOR!!" Hoor ik opeens achter me, Lukas zet zijn fiets neer en komt naast me zitten. We praten wat en halen leuke jeugdherinneringen op.

PLING PLING, het geluid komt uit Lukas zijn telefoon. Het is een bericht van NU.NL, hij vind het nieuws namelijk heel interessant! Hij kijkt even op zijn telefoon. "Hallo Lukas we zijn aan het praten hoor!?" Zeg ik. "OMG ANN DIT MOET JE NU LEZEN!!" Schreeuwt Lukas.  OMG, ik gil nu echt kei hard. "MIJN VADER LEEFT NOG, IK WIST HET IK WIST HET!!!!" Er stond: 2 mannen in Afghanistan zijn toch niet dood! Omg, maar misschien is de brief die ik heb gekregen dan toch van mijn vader. Ik pak de brief super snel uit mijn tas en scheur de envelop open. Ik lees de brief heel snel door er staat in het kort: Het gaat helemaal goed met mij en ik heb een heel leuk nieuwtje ik kom terug naar huis met je verjaardag! En we kunnen binnenkort eventjes bellen. "Lukas, ik moet nu naar huis nu meteen!!" Zeg ik enthousiast.

Ik ben zo snel mogelijk naar huis gefietst Lukas kon mij bijna niet bij houden! Ik ruk de voordeur zo snel mogelijk open en roep: "MAM MAM, PAPA LEEFT NOG!"

-----------------------------------------------------

Heey, ik ben Mandy mijn wattpad account: @mandy129 . Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden, ik zou het leuk vinden als je achterlaat wat je er van vond!

Jill het volgende hoofdstuk is aan jou! SUCCES!!