Het leven van Anna

Hoofdstuk 3 door Kim

Gadver, wat denkt die gast wel niet? Natuurlijk stuur ik geen foto. 'Nee ^_^', stuur ik terug. Hij antwoordt niet meer. Ondertussen is het al bijna negen uur, waar blijft mijn moeder nou? En net als altijd, stipt om negen uur komt mijn moeder binnengestormd. 'Ben ik nog op tijd?' vraagt ze hijgend, waarna ze een blik op de klok werpt, en daarna opgelucht kijkt. Ze hangt haar jas aan de kapstok en doet haar schoenen uit. Zoals altijd zet ze ze keurig naast elkaar op de schoenenplank. Ik doe dat nooit en dan wordt ze altijd chagrijnig. Ik heb gewoon nooit zin om ze netjes neer te zetten, dat kost gewoon veel te veel tijd, in die tijd heb ik wel wat beters te doen. 'Wil je even wat te drinken voor ons pakken?' vraagt mijn moeder. Ik schud mijn hoofd. 'Alsjeblieft? Dan pak ik het later vanavond nog wel een keer. Oke?' zegt ze. 'Oke', zeg ik en een diepe zucht volgt. De rest van de avond is het echt super gezellig. We kijken Ik Hou Van Holland en we liggen zoals gewoonlijk helemaal stuk. Dat is zo'n grappig programma. Als het af is ga ik slapen, ik ben namelijk erg moe.

De volgende dag slaap ik heel lang uit, tot half één in de middag. Ik kleed me snel even aan, prop een paar broodjes naar binnen en poets mijn tanden. Daarna begin ik met het maken van mijn huiswerk, het valt mee hoe veel het is. Mijn moeder is weer weg, ze moet overwerken, maar het is zondag! Ik geloof er niets van. Ik ga haar vanavond maar eens ondervragen.

Als ik bezig ben met geschiedenis, licht het scherm van mijn mobiel op. Wie zal het zijn? Ik pak mijn mobiel op en klik op het berichtje. 'Alsjeblieft?' stuurt de jongen van gisteren. Ik weet zijn naam niet eens. En hij kan mij toch al zien op Instagram? Waarom wil hij dan zo graag een foto? Wat een raar joch zeg! Ik laat hem wel even wachten tot morgen. Misschien doet hij wat minder raar als ik hem morgen pas iets stuur. Dan leert hij maar om te wachten. Ik maak snel de rest van mijn huiswerk af. De rest van de middag ben ik op Youtube leuke filmpjes aan het kijken, dat is zo verslavend.

Om zeven uur is mijn moeder thuis. Ze is erg vrolijk. Hoe kan je nou blij zijn als je net terugkomt van je werk op zondag? Ze begint eten te maken. 'Mam?' begin ik mijn zin. 'Wat eten we?' 'We eten tonijnsalade', zegt ze. 'Oke lekker!' antwoord ik. Mijn moeder gaat rustig door met het bereiden ervan.

We zitten om acht uur allebei met een bord tonijnsalade op ons schoot naar het journaal te kijken. Dit is het perfecte moment om mijn moeder eens te vragen naar haar "werk", en waarom ze zo vaak moet overwerken. 'Mama, wat moet je eigenlijk doen als je moet overwerken?' vraag ik zogenaamd geïnteresseerd. Ze schrikt even van de vraag, maar antwoordt vrij snel. 'Gewoon alle administratie bijwerken, wat we nog niet gedaan hadden', zegt ze. 'Verder niet echt iets bijzonders', voegt ze er snel aan toe. 'En waarom moet jij steeds overwerken en je collega's niet?' Ze schrikt van deze vraag meer. Haar hoofd kleurt rood en ze begint haar zin een beetje stotterend. 'Ehh eh eehh, omdat je daar extra geld voor krijgt en ik wil graag extra geld verdienen', zegt ze heel ongeloofwaardig. Ik wil antwoorden, maar dan valt mijn oog op het nieuws. Er staat een foto van mijn vader in beeld. 'Mam, kijk! zeg ik en ik wijs naar het scherm. Haar ogen worden groot en betraand. Ik pak zo snel als ik kan de afstandsbediening. Wij hebben een interactieve televisie, dus kunnen we terugspoelen. Ik spoel terug naar het begin van het nieuws. Door mijn vraag hebben we het dus gemist! Misschien was het toch niet de perfecte timing.

'Er zijn twee Nederlandse militairen vermist in Afghanistan', zegt de presentatrice. Mijn moeder en ik zijn dicht tegen elkaar aangekropen en trillen allebei van de angst. 'Dit zijn de militairen', zegt ze. Er verschijnt een foto van een andere man in beeld en een paar seconden erna is de foto van mijn vader op het scherm te zien. Mijn moeder en ik barsten tegelijk in huilen uit. De tranen blijven maar komen. Ik druk het nieuws snel op pauze. We omhelzen elkaar stevig. Als we na een lange tijd eindelijk uitgehuild zijn, druk ik weer op play, en gaat de nieuwslezeres verder met vertellen.

'Sinds vanmiddag vijf uur zijn de vermist. Niemand weet waar ze zijn, en of ze nog leven. Deze mannen waren voor een missie in Afghanistan. Een paar andere militairen die op dit moment al aanwezig zijn, gaan op onderzoek uit om deze twee heren te vinden', zegt ze. Het onderwerp verandert en we zetten de tv uit. Waarom gebeurt dit nou juist bij mijn vader? We huilen weer verder. Wat nu? Straks is hij dood, of gevangen gehouden? Misschien heeft hij wel een trauma voor altijd opgelopen en is hij nooit meer die altijd vrolijke lieve en grappige papa.

De rest van de avond zitten mijn moeder en ik samen op de bank. We knuffelen en we huilen, maar we zeggen niets. Toch voelt het goed. We hebben allebei de puf niet om meer dingen uit te zoeken over de verdwijning of om te kijken of er al nieuws over is. We blijven gewoon stil zitten op de bank. Ik ben heel erg bezorgd en iets in me zegt dat er iets vreselijks aan de hand is. Het voelt gewoon niet goed en meestal klopt mijn gevoel, dus word ik nog banger. Om twaalf uur ga ik naar bed. Ik lig nog uren te piekeren en val uiteindelijk pas om zes uur in slaap, en dat terwijl ik om zeven uur moet opstaan om naar school te gaan. School, daar heb ik nu echt even geen behoefte aan.

-----------------

Hooii, ik ben Kim en op WattPad heet ik KimmBoo. Dit boek staat ook op mijn account! Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden.

Nikky, jij bent de volgende die een hoofdstuk moet schrijven!