Het leven van Anna

Hoofdstuk 2 door Dannique

Ik word wakker gemaakt door mijn iets té luidruchtige wekker. Snel geef ik er een stomp op en mijn –nog steeds krijsende- wekker flikkert op de grond. Zo voorzichtig ben ik dan ook wel weer. Ik pak hem van de grond en doe hem uit. Welke dag is het eigenlijk vandaag? Vrijdag toch? Ik pak m’n iPhone van mijn nachtkastje af, ja! Mijn iPhone! Mijn moeder wilde hem niet betalen, dus moest ik hem zelf betalen, na drie bijbaantjes, bij de McDonalds, de Kruidvat en de Albert Heijn heb ik na een half jaar een iPhone gekocht. Ik kijk op m’n telefoon. “Pannenkoek”, vloek ik in mezelf, het is zaterdag. Oké, dankjewel, gisteravond ben ik vergeten mijn wekker uit te zetten en nu sta ik hier, om zaterdag zeven uur, mijn moeder vast niet thuis, omdat ze aan het ‘werken’ is en mijn vader in Afghanistan. Ik loop naar beneden de trap af omdat ik van mezelf al weet dat ik nu toch niet meer in slaap val. Als ik beneden de deur open doe, zie ik tot mijn grote verbazing mijn moeder zitten. “Hai schat” zegt mijn moeder terwijl ik haar met een verbaasde blik aan kijk. “Mam? Wat doe jij hier in vredesnaam?” “Nou? Mag ik hier niet meer zijn dan? Dit is anders wel gewoon mijn huis hoor, en als je daar problemen mee hebt, ga je lekker ergens anders wonen.” Zegt ze op een droge, geërgerde toon. “Sorry hoor, dat jij 300 uur per week werkt! Kan je niet eens wat vaker thuis komen! Ik zit hier elk uur, elke dag, elke week, elke maand alleen thuis!” “Nou, dat valt ook wel m-“ “Nee mam! Dat valt niet mee!” Onderbreek ik haar. Voordat ze nog iets kan zeggen loop ik terug naar boven. Als ik mijn kamer in kom zet ik de oude laptop van mijn moeder aan, die nu van mij is, hij is niet oud, maar hij was ooit van mijn moeder.

Na een uur random filmpjes te hebben gekeken van katten die kunnen lachen, hoor ik mijn moeder iets schreeuwen. “Anna? Ann? Hee Anna? Hoor je me?” “Ja mam?” roep ik verveeld terug. “Ik moet even weg, ben uiterlijk negen uur thuis, oké?” “Ja” roep ik terug, en rol met mijn ogen.

Na vijf minuten hoor ik de voordeur dichtslaan. Ik loop langzaam naar beneden en neem mijn laptop mee. Ik pak wat kwark, honing, muesli en bosbessen en maak mijn ontbijt. Dit is echt zo lekker! Ik neem mijn kom mee naar de keukentafel, het is een soort barretje, die tegen de keuken aan staat, er staan vier krukken voor, waar je op kan zitten. Ik sla mijn laptop open en ga naar Instagram, even kijken of er nog nieuws op staat. Ondertussen is mijn bakje kwark al bijna leeg. Snel eet ik de laatste happen en zet mijn bakje in de vaatwasser. Ik ga weer aan de ‘bar’ zitten en scrol door wat foto’s. Onder een foto van een kennis van mij, een soort van vriendin, van een vriendin heeft een foto geplaatst waaronder staat; ‘Follow this boyy, best friendss’. Ik kijk naar het plaatje er boven en zie een best knappe jongen van 16 staan, in ieder geval ongeveer van mijn leeftijd. Ik klik op zijn account, volg hem en sluit dan mijn laptop. Ik pak mijn iPhone die ik ook mee naar beneden had genomen en zie dat de batterij nog maar 7% heeft. Ik ren naar boven en leg hem daar op de oplader.

Ik heb net een twee films gekeken, Mean Girls en The Fault In Our Stars. Al voor de 28474629’ste keer en ook weer moest ik janken. Na een hele doos tissues te hebben opgemaakt, ga ik naar boven. Ik pak mijn iPhone en ga op bed liggen. Ik heb een bericht van Instagram. ‘Jason volgt je nu’ staat er op het scherm. Snel klik ik hem aan en zie dat hij een berichtje heeft achter gelaten bij mijn foto: ‘Heyy babe, leuk dat je me volgt, nummer?’ Ik glunder als ik het berichtje zie en stuur dan via InstaDirect mijn nummer zodat er geen vreemde mensen mijn nummer krijgen. Nu we het over vreemde mensen hebben, WTF? Waarom doe ik dit? Ik heb geen idee wie dit is?

Op WhatsApp krijg ik al snel een appje. ‘Heyy x hoe gaat het?’ ik typ terug: ‘Goed hoor x’ Even blijft het stil maar daarna krijg ik een berichtje: ‘Foto?’  

-------------------

Hoi, ik ben het Dannique. Op WattPad heet ik Vierkantedonut_x. Vonden jullie het een leuk hoofdstuk?