Het leven van Anna

Hoofdstuk 23 door Mandy (en Kim)

Nu het zo stil is, hoor ik het getik van de klok extra hard. Het irriteert me.
Op dit moment kan ik even niet zoveel hebben. Het is al half twee 's nachts en ik ben doodmoe, maar ik ben nog steeds wakker. Ik draai me steeds weer om, er zit gewoon te veel in mijn hoofd om in slaap te kunnen vallen. Ik lig te piekeren over van alles en nog wat, zoals de rechtszaak die we morgen hebben. Mijn oom zegt dat alles goedkomt en dat wij de rechtszaak gaan winnen,omdat we genoeg bewijs hebben. Hopelijk vliegt Jason dan voor een aantal jaren de bak in en krijgt hij strenge therapie zodat hij er van leert en het niet nog een keer flikt.

Overmorgen moet ik naar een therapeut, zodat ik alles wat er gebeurd is, kan verwerken. Eerst moet ik even met haar alleen praten en haar alles uitleggen en vertellen waar ik mee zit. Daarna moet ik samen met al mijn vaders en moeders gaan praten. Gelukkig zitten de therapeut en mijn oom er ook nog bij. Ik hoop maar een beetje dat ze aardig is en dat het gesprek mee gaat vallen...

Eigenlijk klinkt het allemaal zo gek. Ik denk niemand zo'n rare familie heeft als dat ik heb. Drie vaders, twee moeders en een nep oom, wie verzint dat nou weer? Krijg ik dan straks ook nog ineens te horen dat ik nog stiekem ook nog een tweelingbroer of -zus heb of zo? Dat zou het hele verhaal compleet maken. Er borrelt boosheid in mij op, het is allemaal gewoon zo moeilijk geworden. Mijn simpele leventje, zoals het altijd was, lijkt wel veranderd in een heel slecht sprookje! Iedereen heeft mij gewoon zo erg voorgelogen.

Ik heb gister gelukkig wel een hele fijne en ouderwets gezellig avond gehad samen met Diana. We hebben samen gelogeerd. Ik heb haar alles uitgelegd, eerst snapte ze het niet helemaal maar dat is ook logisch. Als iemand ineens drie vaders, twee moeders, een nep oom en een stalker heeft, zou ik zelf ook raar opkijken. Het luchtte wel op om mijn verhaal aan haar te vertellen. Verder hebben we een ouderwets bordspel gespeeld en daarna Netflix gekeken en tegelijkertijd een maskertje op gedaan en onze nagels gelakt. Het was allemaal zo gezellig dat ik het allemaal eventjes kon vergeten.

Maar nu komt de keiharde waarheid weer terug. Nog steeds kan ik niet slapen, maar ik heb ook geen zin meer om in m'n bed te blijven liggen. Ik moet even iets doen om mijn boosheid kwijt te kunnen. Ik zet een lampje aan, pak m'n iPod, pak m'n oortjes en ik zet muziek op. Ik ga dansen zoals ik vroeger deed als ik me verveelde. Ik beweeg van links naar rechts en zwier met m'n armen. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben maar het voelt goed, net alsof ik zweef. Dan zie ik ineens een schaduw die van achter komt. Ik kijk achter me en daar staat John, mijn oom. Hij vraagt bezorgd: 'Liefje, wat ben je aan het doen?' 'Ik kon niet slapen, ik lag alleen maar te piekeren en ik moest even m'n boosheid kwijt dus ik ging dansen en dat voelde zo goed!' antwoord ik met een snikje in m'n stem. 'Liefje, het komt allemaal goed ik ga je helpen bij de rechtzaak en samen met de therapeut gaan we een oplossing bedenken bij wie je gaat wonen. Ann, weet je nog dat je vroeger als je bij mij bleef slapen hier onder het raam ging liggen en dat je 's nachts alle sterren ging tellen. Maar omdat er zoveel sterren aan de hemel stonden, viel je vanzelf in slaap en dan moest ik je in je bed tillen. Weet je dat nog Anna?' 'Ja, dat weet ik nog dat vond ik zo fijn. Zou je me even willen helpen? Dan leggen we het matras onder het raam, zodat je me niet hoeft over te tillen.' We lachen allebei en leggen samen het matras onder het raam. 'Het komt allemaal goed Anna. Maak je nu maar even geen zorgen en ga de sterren even tellen zoals je vroeger altijd deed. En daarna lekker slapen,' fluistert John. 'Slaap lekker,' fluister ik terug. Ik kruip onder mijn dekens en ga de sterren tellen, niet veel later val ik in slaap.

Wat ben ik opgelucht zeg! Ik ben nu weer thuis bij m'n oom en gelukkig is het goed gegaan. Het heeft behoorlijk lang geduurd maar de uiteindelijke straf die Jason heeft gekregen voor dreigen, steken, poging tot verkrachting en stalken is acht jaar celstraf plus TBS.
Ik hoop maar dat hij daar een beetje van opknapt en dat ik hem na vandaag nooit meer hoef te zien!

Morgen ga ik naar de therapeut en ik zie er enorm tegenop. Mijn verhaal tegen Diana vertellen luchtte op, maar ik ben bang dat de therapeut me niet begrijpt, me niet gelooft en me heel hard uit gaat lachen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat een buitenstaander ook maar iets van dit verhaal gelooft. Maar om nou in de ellende te blijven zitten waar ik nu in zit, is ook vreselijk. Het zal wel moeten om erheen te gaan. Dat ik er tegenop zie, daar zal ik mee moeten leven. Net als dat ik bij de therapeut zal leren om te gaan met de hele situatie. Zij zal me helpen om mijn leven weer zo normaal mogelijk te maken en om alles te accepteren hoe het is. Hopelijk zullen ook alle verdere leugens nog boven water komen, want ik heb geen zin in nog meer verdriet als ik er net weer bovenop ben. Maar voordat ik weer helemaal mezelf kan zijn, zal ik nog wel even wat tijd nodig hebben.

-------------------------------

Dit was hem dan, het allerlaatste hoofdstuk van Het leven van Anna. Ik hoop dat jullie het open einde leuk vinden, ondanks het immens lange wachten. Het grootste deel van het hoofdstuk is geschreven door Mandy129. De aanpassingen, verbeteringen en de laatste alinea is geschreven door @KimmBoo. 

Bedankt voor het lezen allemaal en voor jullie stemmen en reacties. Wij vonden het heel leuk om dit boek te schrijven en we hopen dat jullie het ook leuk vonden om het te lezen.