Het leven van Anna

Hoofdstuk 10 door Sisi

Mijn verjaardag was erg gezellig. Al mijn vrienden kwamen en we hadden het echt heel leuk. Mijn moeder kwam ook even langs, ook al vond ik dat niet fijn. Ze heeft ons verraden! Daarna heeft ze met pappa gepraat. Alles is opgehelderd en mijn moeder trekt in bij die gast. Pap was er kapot van! Ik vind het zo erg van haar, maar ja, pappa zei ook dat het zo beter zou zijn. "Anna!" Roept mijn oom van beneden. "Ja!" Roep ik terug. Ik heb een tijdelijke kamer gekregen. Pappa is nu bezig met de scheiding en het huis. Wat snel kan alles gaan. Droevig staar ik naar buiten. "Anna! Hoor je me nog?" Mijn oom komt mijn kamer in en ziet mijn trieste gezicht. "Ach, meisje toch! Je hoeft je er echt niet zo druk over te maken." Hij gaat naast me zitten. Een verdwaalde traan rolt over mijn wang, snel veeg ik hem weg. "Ja, ik weet het maar ik ben bang, bang dat mam nooit meer terug komt, dat pappa heel erg veel verdriet krijgt, het is zo snel gegaan!" Snik ik. Zonder iets te zeggen wrijft mijn oom over mijn rug. Het is gerustellend. "Het is beter zo." Zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. Er valt een stilte, samen kijken we uit het raam. "Hè, laten we het zo doen: jij gaat even naar Lukas en dan ontferm ik me wel even over je ouders." Hij staat op. "Beloof je dat alles goed komt?" Vraag ik voor de zekerheid. Hij aarzelt. "Alles komt goed." Ik knik. Ik pak mijn jas en spring op de fiets. Ik heb wel zin om Lukas te zien. We zijn al heel lang vrienden en steunt me altijd. Ik rij voorbij mijn huis. Even schieten de beelden van vroeger in dat huis door mijn hoofd. Ik duw het weg, nu moet ik wat lol maken. Zuchtend druk ik op de bel. "Hallo, Anna!" Begroet hij me bij. "Hoi, Lukas!" Ik geef hem een onhandige knuffel. "Wat kom je doen?" Hij doet de deur verder open en laat me binnen. "Gewoon je even bezoeken, mijn oom zei dat het verstandig zou zijn." Hij kijkt me quasi-beledigd aan. "Niet eens uit je zelf gekomen, tss!" Ik moet grinniken. "Hier kom binnen, wil je wat drinken?" Hij loopt gelijk door naar de keuken. "Eh, een glaasje water." Hij trekt zijn wenkbrauw op. Hij loopt op me af en schud me door elkaar. "Wie is dit? Wat heb je met haar gedaan?" We schieten tegelijkertijd in de lach. "Wauw, ik mag geen glaasje water nemen zonder dat Lukas me verdenkt van alien transformatie." Hij grinnikt en zet een glaasje water voor mijn neus zelf haalt hij een reusachtig glas cola.Terwijl ik aan mijn eerste slokje neem is hij al op de helft van zijn glas die minstens twee keer zo groot is als de mijne. "Grote dorst?" Vraag ik als hij zijn glas leeg heeft. "Ja." Met de rug van zijn hand veegt hij zijn mond af. "Lukas! Doe niet zo ranzig." Ik kijk hem vies aan. Met de hand waar hij zijn mond heeft afgeveegd komt hij op me af. Gillend en lachend ren ik van hem weg. Ik ren de trap op, maar Lukas haakt me en ik val achteruit. Je zult wel denk, waarom valt ze achteruit en niet vooruit? Nou ik deed dus heel erg mijn best om niet vooruit te vallen en leunde heel erg naar achter zodat ik achteruit val. Alleen had ik niet gedacht dat achteruit vallen gevaarlijker is dan vooruit vallen. Gillend en maaiend met mijn armen in de lucht val ik naar achteren, in twee sterke armen. "Is het niet verstandiger om voortaan vooruit te vallen, ik bedoel als ik hier niet had gestaan..." Grinnikt hij en hij duwt me omhoog. Als we allebei staan en ik me heb omgedraaid veegt hij met zijn hand over mijn wang. "Haha, gepakt!" Kinderachtig steek hij zijn tong uit. "Gatver, Lukas!" Ik veeg het snel weg. "Ik had het al aan mij broek afgeveegd hoor." "Je moet me dan niet zo bang maken!" Mompel ik terug. "Ben je dan vies van me?" Vraagt hij quasi- beledigd. "Nee." Hij kijkt triomfantelijk. "Dus je vind het niet erg als ik je nu kus?" Zonder op antwoord te wachten kust hij me. Snel en zachtjes. De plek brand nog na, het was alsof dat deel in vuur en vlam werd gezet. "Anna, wil je mijn meisje zijn?" Hij gaat op zijn knieën zitten zover dat kan op een trap. Ik weet even niks te zeggen. We zijn al zolang vrienden, maar wat ik net voelde was toch echt iets van liefde? Vind ik hem meer dan lief? Hij weet me altijd op te vrolijken en zijn ogen... "Ja, Lukas ik wil." Het kleine trieste lachje dat was verschenen nadat ik bedenkelijk keek begint groter te worden en blijer. Hij knuffelt me helemaal plat. "Lukas, als je nog een levende vriendin wil zou ik je aanraden om me nu even los te laten." Piep ik. Met een grijns van hier tot Tokio laat hij los. "Wauw, je bent wel erg blij." Lach ik. "Ja, omdat ik jou heb." Da kust hij me, het is een overweldigend gevoel en voor even hoopte ik dat de wereld stil stond. Mijn oom had gelijk, ik moet me even met iets anders bezig houden, met mijn liefdes leven, dat wel hoop heeft. Dan laat hij me los. Onderzoekt mijn ogen. Ik geef hem een glimlach, een wel gemeende glimlach. "Ik hou van je." Deze woorden hebben misschien nog meer betekenis dan toen ik het de vorige keer zei.

--------------------------------------------

Hi, ik ben Sisi van @Sisilolly_xx

hopelijk vonden jullie het leuk, en niet te cliché

Nu is Annne-Mirthe aan de buurt, veel succes xx