Zihninin dengesini yitirmek,ne kadar acı verebilirdi?
Niran Merza Karan, yaşadığı ve yaşamaya mecbur bırakıldığı kaderinin kurbanı genç bir kadındı. Peş peşe verilen kayıplar, ellerine tutuşturulmuş bir bıçaktan doğan cinayet ve ruhuna sarılmış kan...
Yalvarırken kanayan boğazımdan mideme inen sızılar kesilsin diye, ellerimi dudaklarım üzerine kapattım. Ses olacak, yaracaktı benliğimi fışkırarak.
Kahır bu denli hücrelerime yapışmışken nasıl kaçardım?
Ne olur kurtar beni!
Titreyen bileklerime dolandı buz bağlamış elleri. Kendimi çektikçe, daha çok yaklaşıyordum sanki ona. Amacım ondan kaçmakken,ona daha fazla tökezliyor, ona daha fazla düşüyor,ona daha fazla karışıyordum.
Ben harabe bir şehirdim ve merkezim Uras Tardu'ydu.
Onu ilk gördüğümde; sonumun harelerine ilmek ilmek yazıldığını hissetmiştim. Şehrime bir gayzer gibi çökeceğini bilerek, isteyerek bakmıştım gözlerine. Karanlıkta bile görebilmiştim şehrimin her bir sokağını ihtilal edeceğini. Bombalarla mahşer yeri gibi alev alev inleteceğini görebilmiştim evlerimi, her bir eve sığınmış anılarımı diri diri ateşe vereceğini. Görebilmiştim merkezime çıkan her yolu yakıp yıkacağını ama bilememiştim hiç. Sonunda bomboş,küle dönmüş bir şehir bırakmıştı ardında.
İstediği buydu.
Sağlam bıraktığı tek şeyse kendiydi.
Bendeki kendi.
"Nefret etmek mi istiyorsun benden?" Yine aynı gözlerdi bana bakan gözler. Yine aynı kin, aynı istek gömülmüştü topraklarına. Yakıp yıkacaktı beni.
"Her zerremle, tüm benliğimle." Boğazıma dizilen nefesimi hissederken gözlerimden düşen her damla için nefret edecektim ondan. İstediğim saf bir nefretti. "Nefret edeceğim senden."
Sürekli aynı duvara çarpa çarpa nasır tuttuğunu sandığım bedenimin daha da narinleştiğini, içeriye akıttığı acıyla harmanlanmış kanımın zihnimi artık bulandırdığını fark ettim. Ona karşı koyabilirdim. Ona karşı durabilirdim.
