A Queen In Her Own Way.

Chapter 11: Please, stay.

Luna's POV

Napakasakit. Bakit sila pa? Paano nila nagawa sakin to? Ano bang ginawa kong mali sa kanila para gawin nila sakin to?

Kung ako man din yung may kasalanan sakanila e bakit kailangan pa nilang idamay yung pamilya ko?

Wala silang kinalaman sa lahat pero bakit ganito yung ginawa nila? Ano bang nangyayare? Sana manlang may magpaliwanag dahil gulong gulo nako.

Wasak na wasak na yung puso ko dahil sa mga nangyayare sa paligid ko. Bakit naman kase sabay sabay? Hindi ba pwedeng isa isa muna para naman makapag handa ako bago ko maranasan yung panibagong sakit na ibibigay niyo?

Nandito ako ngayon sa rooftop ng hospital at mag isang pinagiisipan ang mga bagay bagay. Mugtong mugto na ang mga mata ko dahil na rin sa walang tigil na pag iyak.

Why do I feel useless? Why do I feel like, I'm a princess whose suffering because I runaway.

They want me to go? Where? They're my only family. I don't fucking know where to go. I need someone who can ease this freaking pain that I'm feeling right now. But who?

I am alone. No one loves me. No one cares about me. I've been there when they're down. But now, where are they?

Why are you guys like that? I cheered you up when you're down. I support you guys from everything. Then fuck! This is what you will gave me? A fucking problem that will fucking break the whole me? I hate you guys. I hate naughty girls.

"Luna stop. I'm still here, you're not alone." boses ni Jireh na nakayakap nanaman sakin. Bakit ba lagi nalang nangyayakap tong taong to? "You can lean on me. I will stay by your side." he smiled at me! He fucking smiled at me!

Gosh! He's my crush nga pala. Bakit ngayon ko lang naalala? Namula tuloy ako bigla kaya narinig ko yung mahinang tawa niya.

Omg! This is so omg! I can't believe this! Lagi akong inisnob neto pero bakit ngayon yakap yakap niya ko?

Teka, paano nga ba napadpad dito tong lalakeng to? Isa pa, ang pangit ng itsura ko ngayon baka maturnoff siya!

Dali dali ko namang tinakpan ang muka ko na lalong nagpalakas ng tawa niya. "Umalis kana nga! Wag mo kong titignan!" hiyang hiya na bigkas ko.

"Kanina umiiyak ka dyan tapos ngayong dinamayan kita papaalisin mo nako? Bat kaba ganyan ha?" nagpapaawang sambit niya.

"Oy! Hindi ko naman sinabing damayan moko ah? Isa pa, inisnob mo lang ako diba? E bakit ngayon kung nakayakap ka akala mo naman close tayo?"

"E gusto kitang damayan, masama ba yon? Paanong hindi kita papansinin e ang ganda mo kaya. Nahihiya ako."

"Ano kamo yung huling sinabi mo? Minumura mo bako ha?!"

"Aish! Bat ko naman gagawin yon?"

"E paano ka nga ba kaseng napadpad dito? Pano mo nalamang nandito ako?"

"Kanina pa talaga kita hinahanap kase sabi ni Ate Jam hindi kapa daw kumakain. Hindi kita makita don sa baba kaya umakyat ako dito sa rooftop tapos narinig kong may umiiyak hanggang sa makita kita. Bakit ka nga ba umiiyak?"

"Aba'y isa't kalahating tanga ka rin pala e no? E kung sa pamilya mo mangyari lahat ng to tapos mamatay pa yung taong inalagaan mo ng mahabang panahon sabay traydorin ka ng mga pinsan mo, hindi ka ba masasaktan non? Hindi ka iiyak non ha?!"napataas yung boses ko kaya napatahimik siya. Nadala rin ako ng damdamin ko kaya nasabi ko ang mga bagay na yon sa kanya.