Those Blurry Lines

Chapter 12

Chapter 12

Lines

Twitter became noisy after I posted it. Everytime I would go online, the notifications would go insane. Ina-approach ako ng mga kaibigan ko pero wala akong tine-text kahit isa.

It became so annoying that I'm not using my phone anymore. Whenever I go online, I would use my tablet or my laptop. Medyo naiinis na ako sa ingay kaya isinantabi ko na.

Why are they so shooked? Is it bad to cheer, huh? After all, I'm from the same school!

I admit that I'm kind of popular and I have a lot of connections, but for them to go crazy over some stupid tweet? Come on, that's hilarious.

The next weeks, aside from playing archery, I just played the old piano, drew some designs and did some ballet.

Pinapasok din ako ni Mommy sa ballet school noong bata pa ako, kaya naman ay may malaking dance room kami sa bahay. The teacher would go here to teach me privately.

Though, playing the piano is a different story. I learned it by myself. During those times that I'll come home here, alone and lonely.

The soft and peaceful melody relaxes me. Sa tuwing pinipindot ko ang mga keys ay kaagad akong napapatugtog ng mga tahimik at masasakit na mga tunog.

They say, the melody you create is the song of your soul.

The people inside the house we're so used of me, playing the piano with a sad song... but now, it seemed different.

"Bago po 'yang tinutugtog niyo, ah?" ani Auring nang inilapag ang snacks ko sa mesa na katabi ng piano.

I did not look at her. Pinagpatuloy ko lamang ang paglalaro sa mga piyesa.

"Parang masaya po 'yan, ah?" tanong niya ulit.

I stopped and looked at her. "Hindi ito masaya."

Napangiti siya. "Parang... love song, po."

"Hindi ito love song," I snapped. Inirapan ko lamang siya at isinara ang case nito at tumayo para lumabas sa may balkonahe.

Umalis na si Auring at naiwan akong naguguluhan. Pagkatapos kong tumingin sa malawak na lugar ng Tanay, napatingin ako sa mga daliri ko.

"What's wrong with me?" I silently asked. Nagbuntong hininga na lamang ako at hindi na ito inisip.

Huling linggo ng July, ay umuwi na ako sa Manila. Kagaya ng inasahan, wala pa rin dun si Mommy. That's great, though.

Tinulungan ako nina Manang at Aling Baby sa mga gamit ko. Ilang oras akong nakasandal lang kaya naman nag stretching ako pagkalabas sa sasakyan.

"Kamusta po ang bakasiyon niyo?" nakangiting tanong ni Aling Baby.

"Great," I shortly replied.

"Maghahanda po kami ng pagkain-"

I showed them my palm, gesturing them to stop. "Huwag na. Matutulog na muna ako."

"Okay, po..."

I did sleep after that. When I woke up, I prepared my papers for the enrollment. Doon ko nakita na makapal na pala ang mga ginuguhit ko.

I sat on my bedroom floor and scanned it one by one. Hindi ko mapigilang mapangiti. I got my camera and took some pictures of it and posted it on a different account in instagram.

Kinabukasan, sinundo ako nina Jesther sa bahay para sabay-sabay na magpa-enroll. Nang lumabas pa lang ako ng bahay ay kaagad kong narinig ang mga palakpak nila.