KENDİMİ SANA ADADIM

*10. Bölüm

EVET SEVGİLİ OKUR CANLAR YENİ BÖLÜM SİZLERLE....

LÜTFEN FİKİRLERİNİZİ NE DÜŞÜNDÜĞÜNÜZÜ YORUMLARDA BELİRTİN. İNANIN Kİ SİZİN YORUMLARINIZ İLE DAHA ÇOK YAZMA İSTEĞİ OLUYOR BENDE. BİRDE İLHAM PERİLERİ ARTIYOR TABİKİ😘YORUMLARINIZI OKUDUKCA❤❤❤❤

Yıkılan evin ardından meraklı kalabalığın ilgisi azalmış olacak ki yavaş yavaş dağılan kalabalık ile önce amcası ve annesini fark etti Eliz. Sokağın ortasında çökmüş bir şekilde önlerindeki yıkıntıya bakıyorlardı. Daha sonradan fark ettiği babası ile biraz daha sarsılmıştı. Babası karşı komşunun evinin duvarında oturmuş başı sağ omzuna düşmüş bir şekilde ağlayarak bakıyordu karşısında yıkılan eve. Evlendi evleneli bu evdeydi babası. Ev sahibi satmak istediğinde alamayınca ne çok üzülmüşlerdi. O zaman babası işten yeni ayrılmıştı. Öyle bir ev alacak durumları yoktu. Bu olay yıllarca içinde ukte kalmıştı babasının. Birde şimdiki kendi halinden dolayı suçluluk duyuyor gibiydi. Böyle olmasa  durdurabilir miydi sanki tüm bu olanları? Şimdi evlerinin yerinde  koskoca bir yıkıntı ve etraklarını saran toz zerreleri vardı.

Eliz zar zor yerden kaldırdı kendini. Yine güçlü durmak zorunda olduğu zamndaydi. Ablasının evden kaçdığı, abisinin öldüğü zamanki gibi. Yine tüm yükü kendisi yüklenecek kan kusup kızılcık şerbeti içtim diyecekti. Yorgundu. Yorulmuştu. Kendini 24 yaşında değil de 44 yaşında gibi hissediyordu.

Birkaç adım atıp önündeki yıkıntının arasından belli olan aile fotoğraflarını çekip aldı. Daha önce her başlarına gelen olayda evlerinin başına yıkıldığını hissetmişti. Asıl şimdi yıkılmış bilememişti genç kız. Fotoğrafı katlayıp cebine koydu.  Sonra büyük ihtimalle amcasının haber verdiği  Ali akrabayla girdi sokağa. Hep birlikte babasını koydular önce daha sonra halen sokak ortasında diz çökmüş olan annesinin koluna girerek annesini yerleştirdi Eliz. Amcasıda ardından arabaya bindiğinde " hadi sen binmeyecek misin?"dedi Ali.

"Siz gidin Ali ben biraz yürümek istiyorum. Ben arkanızdan gelirim eve. "

"Tamam kuzen ama gelmezsen bozuşuruz ona göre hem bak Rezzan da bekliyor seni."

Içinden güldü genç kız. Rezzan ayni rahmetli yengesi gibiydi. E boşuna demeşler gerçekten ' gelin kaynana toprağına çeker diye' Kendi dışında hiç kimseyi sevmezdi Rezzan, varsa yoksa herşey paraydı onun için. Şimdi birde evlerine yerleştikleri için ağzından burnundan getirecekti hepsinin.

Yürüdü.... sadece yürüdü genç kız. Yürüdüğü yolda kulağına yine fısıltılar geliyordu. Tüm mahalle genç kızın duymasını bile umursamadan dedikodu yapıyordu.

"Kız orospuya bak hiç utanmadan yüzü bile kızarmadan yürüyor"

"Duydunuz mu kızlar! Zengin adamın kapamasıymış bu yosma"

"Ayyy Allah korusun bizi böylelerinden"

"Birde namusluyum ayağına geçiniyor.Katran kaynamayla olur mu şeker?Cinsine tükürdüğüm cinsine çeker... hahaha"

"Kim bilir belkide ne zamandır var bu olay.Hamile olduğuna göre?"

Duydu... duyduklarını içine ata ata yürüdü. Cevap vermeyecekti. Versede bu geri kafalı zihniyetlerin hiçbiri anlamayacaktı.

Nede doğru demişlerdi iyilik yap kötülük bul diye. Şimdi olsa yaparmıydı diye düşündü? Yapardı belki. Bir can vardı ortada üstelik bebekti üstelik daha diye geçirdi içinden.

Amcasının evine geldiğinde duraksadı. Şimdi sığıntı muamelesi göreceklerdi. Biliyordu ama elden birseyde gelmiyordu. En azından bir gün için katlanacaktı. Belki o adamın elinin uzanmadığı bir ev sahibi bulurdu. Çaldı kapıyı istemeye istemeye. Kapıyı açan Rezzan "hoş geldin" dedi dudağını büke büke. O an koydu aklına en kısa zamanda ev bulmalıydılar. Yoksa bu şekilde yaşanmazdı.