Medusa'yı lanetlediği için Olimpostan dünyaya sürgün edilen bir tanrıça...
İntikam mi aşk mı? Tanrıça insanoğluna aşık olursa bedelini ödemeye hazır mı? Gizemleri çözmeyi başaramazsa tüm tanrılar yok olacak...
Hapsedilen son Titan kralı serbest kalı...
Kendimi kaybettiğim nadir anlanlardan birindeydim. İliklerime kadar hissettiğim yalnızlık duygusu, zehirli tırnaklarıyla yakamı hiç bırakmamıştı. Bu gidişle de bırakmayacaktı. Ölümsüz olmayı hiç istememiştim...
Teselli veren kollardan zar zor ayrıldığımda bir eliyle omzumdan tutan Amen, boşta kalan eliyle gözyaşlarımı yok etti. Eğik bakışlarımı bakışlarıyla birleştirdiğimde yeşillerindeki hüznü gördüm.
Bir arkadaş, bir sırdaş , aslında ihtiyacım olan sadece birine sığınmaktı uçsuz bucaksız acılarımla.
"Her şey geçti. Her şeye, her kese rağmen ayakta durmalıyız. İnan bana dünyada yaşamak çok daha zor." Teselli veren ses tonuyla kafamı göğsüne yaslayarak şefkatle okşamaya başladı. Hiç tatmadığım o şefkati bütün benliğimle hissettim ilk defa. Gözlerimi kapatıp yumruğumu sıktım. Geri kalan yaşlarımı yok ederek tebessümle geri çekildim. "Teşükkür ederim, her şey için." Benden ayrılarak yüzüme anlamsızca bakmış, sonraysa kaşlarını çatmıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Tanrıçalar ağladıkları zaman yaşlanırlar. Biliyor muydun?" Gülerek kafamı sağa sola çevirdim ve "kes şunu, güzellik meraklısı bir tanrıça değilim ben. Hem burada büyüyle ne yaptığını bilmek istiyorum."
Bir anda ayağa kalkıp, üzerine çeki düzen verdi. Boğazını temizleyerek dikeldi ve göğsünü kabartarak masaya bıraktığı küçük şişeye bakarak konuşmaya başladı. "Ben Hlertopya krallığının saray büyücüsü Amen'im tanrıçam." Tebessümle onu izlerken "memnun oldum." diyebildim bir tek. Hayat doluydu, tıpkı küçük bir çocuk gibi. Gülümsemesi solarken devam etti.
"Kral Lukas vebaya yakalandı. Bu iksir onun ömrünü birkaç hafta uzatmaktan başka bir işe yaramıyor. Ne kadar iyi bir büyücü olsamda..." derin bir nefes alarak iç çekişini sakince izliyordum. "Ölüme karşı koyacak bir büyü yok Athena. Ve Ben daha fazlasını yapamıyorum."
"Ne büyüsü bu peki?" Yüzündeki gülümseme yerini hüzne bırakırken tek diyebildiğim bu olmuştu. "Klerta,geciktirme büyüsü."
Hiç tatmadığım bir duygu olan 'ölüm', insanoğlu için en büyük savaştı.
Ölümü geciktirebiliriz ama biz tanrılar bile ölümü durduramayız. "Sanırım 1 ay kadar daha oyalayacak bir büyü biliyorum." Gözlerindeki garip ifadeyi irislerinden okuyabiliyordum. Elindeki şişeyi alarak masaya bıraktım. Parmaklarımı kitabın üzerinde gezdirip kapağını kapattım. Ağır olan bu siyah derili eski kitap 'puff' sesiyle kapandığında, daldığı düşüncelerden sıyrılan Amen, dikkatle beni izlemeye başlamıştı çok geçmeden.
Ellerimi iki yana açarak gözlerimi kapattım. Bedenimdeki enerjinin kalbimden bütün bedenime doğru yol almasını tüm hücrelerimde hissederken, kapalı olan gözlerimi açmamak için gayret ediyordum bir yandan da.
