BERDEL (TAMAMLANDI)

26| kızım

~oy ve yorumlarınızı bekliyorum~

Gözlerimi hastane odasında açmıştım. En son Döne ablayı istediğimi hatırlıyordum. Yanımda hem gerçek annem hemde Döne abla vardı.
Hemşireler odaya gelip gidiyordu ama bebeğim yoktu? Ona bir şey mi olmuştu yoksa?

"kızım nerde anne?" ona ilk kez anne demiştim

Yüzüme boş boş bakmıştı bir süre. Sonrasında kendine gelip bana cevap verdi

"şimdi getirirler kızım" bana 'kızım' diyordu. Gerçekten hissediyordum onun sevgisini

Kapının açılmasıyla hemşirenin kucağındaki bebeği gördüm. Benim kızımdı o,nefes alma sebebim,benim Güneş'im...Yattığım yerden doğrularak bebeğimi kucağamı almayı bekledim. Yaklaşık 9 aydır bugün için gün saymıştım. Kimse kızımı sevmemişti belki ama onu sevecek anneannesi vardı bundan sonra.
Hemşire kızımı kucağıma verince onun o minik ve hafif vücudu beni istemsizce gülümsetti

"annem,ölürüm sana..." ona karşı beslediğim sevginin tarifi yoktu. Dünyama doğan Güneş...

******

Doğumun ardından 1 hafta kadar bir süreyi geride bırakmıştık. Bu süreçte annem belirli bir zaman için konakta kalması için ikna etmiştim. Ona kavuşmuşken bırakmak istemiyordum.

Sabah kızımın ağlama sesleriyle uyandım. O ağlayınca panikliyordum. Onu koruyamamak düşüncesi beni yiyip bitiriyordu. Demir'in ilk ve tek emaneti kızımızdı ve ona zarar gelirse ben yaşayamazdım. Mahvolurdum. Ölürdüm.
Minik bedenini kucağıma alıp sallamaya başladım. Güneş'i susturmak imkansızdı

"annecim nolur ağlama" o ağlayınca benimde gözlerim doluyordu. Bakamıyordum ona.

Kapı açılınca içeri bir anda Eda hanım girdi. Üstündeki uzun sabahlığı ile tam bir hanım ağaydı. Kucağımda salladığım kızım susmadı

"ŞUNU SUSTUR ARTIK! BENİMKİDE KAFA BE! KIZININ AĞLAMASINI ÇEKEMEM!"

Çemkirmesi bitince yüzüne aval aval baktığımı fark ettim. Aniden gelen sinirlerim dolayısıyla üstüne saldırasım geldi. Ama kızımı düşündüm

"KÜÇÜCÜK BEBEKTEN NE İSTİYORSUN SEN BE?! DERDİNİ BENİMLE HALLET!"

Ani çıkışıma şaşırmış olsa gerek çünkü yüzü değişik bir hâl almıştı. Anlamsızcaydı?

"BENİM DERDİM SEN ÖLMEDİKTEN SONRA ÇÖZÜLMEYECEK HAZAN HANIM"

Zoruma gitmişti bunu duymak. Benim ölümün birini bu kadar mutlu edecekse yaşamanın bir anlamı yoktu. Ölmeliydim ben,yaşamak bana haramdı bundan sonra. Kızıma da iyi bir anne gibi bakamıyordum zaten. O zaman boşa nefes almamın bir manası kalmamıştı. Kimse için yaşayamayacaktım. Ne kocam Ne de kızım...

"DEFOL GİT ODAMDAN! DEFOOL!" ne kadar çığlık attığımı bilmiyordum. Boğazımı fazla yıpratmış olmalıydım ki sesim çıkmıyordu

Benim bağırmışım duyan annem hışımla odaya girdi. Neler olup bittiğini anlamaya çalıştı

"NE İSTİYORSUN HAZAN'DAN? DERDİN NE SENİN BENİM KIZIMLA? SAHİPSİZ DEĞİL TAMAM MI! SAHİPSİZ DEĞİL KIZIM!"

Güneş'i beşiğine bırakıp gözyaşlarımı sildim. Ağlamam durmuyordu ama ben daha güçlü görünmek için siliyordum o gözyaşlarımı. Çok fazla yıpranmışlık vardı üstümde. Ve artık bunu kaldıramıyordum. İçimdeki Demir'e kavuşma isteği beni yiyip bitiriyordu. Hemen ölsem ona kavuşabilir miydim? Belkide orda daha mutlu olurduk. Yine severdik birbirimizi

Annem,o şirret kadını odadan gönderip Güneş ile ilgilenmeye başlamıştı. Bende cesaretimi toplayıp çatıya çıktım. Evet ölmek istiyordum. Yaşamak bana haramdı,aldığım nefesler bana haramdı,kızım bana haramdı,mutluluk bana haramdı. Daha fazla bu kirli dünyada kalmak istemiyordum. Hem o zaman herkes rahatça yaşayabilirdi. Bensiz...bizsiz bir dünyada...

Ayaklarımı betonun en ucuna getirdim. Aşağı bakmak istemesem de içimdeki yapamama duygusu vardı. Burası fazla yüksekti,eğer ki bunu beceremezsem kendimden iğreniş sebebim olacaktı. Ne kendi hayatına son veren biri,nede iyi bir anneydim ben. Bazı şeylerin kıymeti çok sonradan anlaşılır ama o zaman da her şey için çok zor olur. İş işten geçmiştir...

Kollarımı iki yana açıp gözlerimi sımsıkı kapadım. Belki saniyeler sonra Demir'ime kavuşacaktım. Çok mutlu olacaktık birlikte. Kızımı emanet edebileceğim Döne ablası ve anneannesi vardı bundan sonra. Bana ihtiyacı olmayacaktı ki? Onu onlarda çok severdi

"HAZAN KIZIM YAPMA! NOLURSUN DUR!"

Annemin sesi kulaklarımda belirmişti. İşte yine olmuyordu,yapamıyordum. Beceriksizdim ben!

"GİT ANNE! YAŞAMAK İSTEMİYORUM!"

Yavaşça bana yaklaşıyordu. O yaklaştıkça ben ayağımı biraz daha öne atıyordum. Korkunç bir görünümdü dışardan bakınca ama insanın kendi ölümünü elleriyle hazırlaması için bu hayatta yeri olmaması lazımdı. Benimde burda yerim yoktu zaten. Kimse istemiyordu beni

"HAZAN'IM BAK KIZIM SENİN EN BÜYÜK GÖREVİN BEBEĞİNİ KORUMAK. ONUN ANNESİZ BÜYÜMEYE HAKKI YOK" haklıydı
Ne dese haklıydı ama ben kararımı vermiştim.

"hadi kızım ver elini" arkamı döndüm ve o nur yüzlü kadına,anneme baktım. Ona bu acıyı yaşatmaya hakkım yoktu. Kızımı da annesiz bırakamazdım. Sımsıkı tuttum annemin elini
Atlamak için çıktığım yerden geri indim

"anne...bırakma beni nolursun"

~oy ve yorumlarınızı bekliyorum~

BÖLÜM SINIRI: 23 oy ve 10 yorum♾

*sınav haftam olduğu için bölümleri biraz geç atıyorum. Ama en yakın sürede telafi edeceğim bunu❤️görüşürüzzzzzz