Córka Pastora

Part 10

Jennifer Wood

- To jest naprawdę Kate? - Zapytała Diana. 

- Tak, to ona. 

- Zostało to potwierdzone badaniami genetycznymi? - Pastor. 

- Nie. - Odezwała się moja dziewczyna.

- Ale to jest w stu procentach Ona. Zmieniła się, ale kto by się nie zmienił. Dużo przeszła. Przez ostatnie jedenaście lat żyła i pracowała z myślą, że rodzina ją porzuciła. Nie bądźcie tacy bezduszni, nie miała łatwo przez ten czas. Widać  po niej, że słowo ciężko to mało powiedziane. 

- Kochanie dlaczego ją tak bronisz? - Lauren.

- Laur słońce ty moje nie bronię jej. Po prostu ja w jej przypadku zachowałabym podobnie. Nie chciałabym rozdrapywać dawnych ran. Ivy nie chciała robić niepotrzebnego zamieszania, które ty swoją drogą zrobiłaś. Prosiła nas o jedno o zachowanie tajemnicy. Nic więcej. Pragnęła tylko naprawić swoją ukochaną Juliet i wyjechać stąd jak najdalej i nigdy nie wracać. 

- Chciałaś jej na to pozwolić? - Zapytała z wyrzutem Lauren.

- Tak kochanie. W pełni ją popieram. To jej życie i jej decyzje. Jej własna rodzina ją zawiodła, jak do cholery ma się czuć?! Chodź raz postaw się na miejscu kogoś innego. - Byłam już zdenerwowana jej szczeniackim zachowaniem. Co ją obchodzi co Ivy robi w swoim życiu. Powinna uszanować jej decyzję i milczeć.

- W wiedziałyście? - Zapytał zdezorientowany Pastor. 

- Tak, Ivy mieszka z nami od tygodnia, ja wiem od pierwszego spotkania z nią, Jen odkryła to dzień później. 

- Jak mogłyście tego nie powiedzieć?!?!? - Teraz był już oburzony. 

- Mogły i miały rację. Pochowałeś pustą trumnę. Nie zainteresował Cię brak ciała. Nie dzwoniłeś po kostnicach, ani po szpitalach. Nie dziw się, że zachowywała jak się zachowywała. Ty również nie byłeś gentelmanem. W ciągu tych jedenastu lat zmieniłeś się. Uciekłeś od wszystkich. Nawet ode mnie. Zacząłeś więcej się modlić i powadzić więcej mszy. - Odezwała Diana. W pomieszczeniu nastała niezręczna cisza. 

- Tato, mamo chyba powinniśmy już wyjść. - Odezwał się Dave trzymający za rękę Dominice. 

Po pięciu minutach zostałam sama z Lauren. Udałam się do naszej sypialni. 

- Naprawdę masz mi za złe, że się wygadałam? -Zapytała wyraźnie zła Laur. 

- Oh Lauren. Nie jestem zła, jestem rozczarowana. To nie była nasza decyzja tylko Ivy. Nie chciała by jej ojciec wiedział o tym, że żyje i że jest w mieścicie. Myślę, że nie chciała niszczyć życia, które sobie wypracował. Nie planowała tu zostać na dłużej więc nie chciała mieszać tak, jak ty dzisiaj namieszałaś. 

- Wiem zauważyłam i żałuję. Musimy ją znaleźć. 

- Nie Lauren. Ivy jest wzburzona, ale nic jej nie będzie. 

- Skąd to wiesz?

- Planowała wyjść dziś wieczorem. I strzelam w ciemno, że ten dzwoniący telefon to właśnie było jej wyjście. Nie denerwuj się. 

- Pamiętasz jej rozmowę przez telefon? Ona ma depresje. A jeśli coś sobie zrobi? 

- Nie martw się. Zabrała ze sobą Juliet. Mogę się założyć, że będzie pracować nad samochodem i to nie sama. Dlaczego tak trudno Ci zrobić coś o co ludzie Cię proszą?

- Nie ja tylko nie ufam nowej Kate.

-Kochanie mów Ivy. I to nie jest nowa Kate. To jest po prostu całkiem nowa osobą. Nie przyrównuj jej do tej osoby, którą kiedyś była. Patrz na nią jak na kogoś innego. Zmieniła się.