Ne Olur Bakma Öyle Islak Islak

Magnum

Gözler kalbin aynasıdır. En içerden ne hissedersen öyle bakarsın dünyaya. Birisine aşık olduysan gözlerinin içi seni ele verir. Parıldayan gözlerle sanki ışığına bakıyormuşsun gibi bakarsın o kişiye. Aynı şekilde birisine çok kırılırsan da gözlerinin içi seni ele verir. Kalbinin kırıkları gözlerine yansır adeta. Her kırpışta bir parçan düşer sanki yere, göz yaşlarınla.

Adının Efe olduğunu öğrendiğim yeni çocuk da etrafa öylesine kırgın bakmıştı ki bugün, bir türlü silinmiyordu aklımdan. Bugüne kadar yaşadığım süre boyunca ilk kez, çevremde kendisini saklama gereği duymadan böyle cesur hareket eden bir gökkuşağı görmüştüm ve içten içe duyduğum gururu anlatamıyordum. Çünkü kişinin kendini diğer insanlardan saklıyor oluşu tarifsiz bir acıydı. Buna zorunda bırakılmak ise daha acı...

Zihnimden silinmeyen bir çift kırgın gözü düşünmek yerine bir şeyler yapsam daha iyi olacaktı ama ikinci dönemin ilk gününden ruhum yeterince emilmişti. Birinci dönemi yeterince zor atlatmış olmam bir yana tekrar aynı şeyleri çekecek olmak sinirlerimi bozuyordu.

Saat neredeyse yediydi ve ev inanılmaz bir huzurlu sessizliğin içindeydi. Annem ve babam işleri gereği sürekli şehir dışına çıkmak zorunda olduğundan buna da alışmıştım. Bu hafta, o haftalardan biriydi. Bir süre evde tek olacağım için fazlasıyla mutluydum. Çünkü, Kiraz henüz küçük olduğu için o da ailemle beraber gidiyordu. Normalde yalnız kalmak ya da unutulmak beni fazlasıyla korkutur ama içinde yaşadığım ailenin birbirine olan sevgi saygı ilişkisi sayesinde evde yalnız olmak beni tatmin ediyor. 18 yaşına girince ayrı eve çıkmak isteyen ergenler olur ya, biri de benim.

Yeterince tembellik yaptığıma kanaat getirdiğim anda yatağımda doğruldum. Küçüklüğümden beri çoğu şeyi öğrenmeye mecbur bırakıldığım için inanılmaz bir mutfak becerim vardı ve bu akşam evde tek olmamı kutlayacaktım. Ailemin bana olan davranışları beni her ne kadar berbat etkiliyor olsa da farkında olmadan kendimi çoğu şeye karşı geliştirmemi de sağlamıştı. Keşke sağlamasaydı dediğim zamanlar olmuyor diyemeyeceğim. En başında da söylediğim gibi, küçüklüğümden beri hayallerimi süsleyen kurulu aile düzenimiz olsaydı belki de dünyanın en becereksiz ve güçsüz insanı olacaktım ama ben bunları çoktan yaralı bir ruha sahip olmanın yerine tercih etmiştim.

Tezgaha çıkardığım birkaç malzemeye uzun uzun baktım. 'Ne yapsam' bataklığına düşersem eğer, mutfaktan aç çıkardım buna emindim. Oflayarak çekmecelerden en altta olanı çektim ve paket makarnalardan birini aldım. Makarna gibi cennetten inme bir ürün varken uğraşa girmeme gerek yoktu. Bir anlığına, toxic ebeveynlerimi tekrar düşünmeye başladığım bir anda kapı sesi duydum gibi oldum. Tabii ki, bu saatte bize kim niye gelsin diye düşünerek kapı sesinin gaipten geldiğine kanaat getirdim. Zaten gelse gelse Adnan gelir, o da anahtarla girer diye kendi kendime söyleniyordum. Canım, ciğerim, yol arkadaşım Adnan, bir gün kendimi öldüreceğimden korktuğu için bizim evin anahtarından çıkartmış kendine. Puştta neredeyse bütün şehrin anahtarı vardı yani. Gaipten geldiğine kesin emin olduğum kapı sesi tekrar geldiğinde arkasından bir de zil çaldı. Ulan eğer annemlerse hayatımı ve şansımı sikeyim gibisinden fazlasıyla kaba olan sözlerimi içimden geçirirken açtım kapıyı. Gülümseyerek bana bakan, elindeki bir poşet birayı sallayan Ahu teyzemi görmeyi hiç beklemediğim yüz ifademden anlaşılırdı muhtemelen.

"Ahu teyze?"

Sesime yansıtmak istemediğim bir şaşkınlık tonuyla konuştuğumda bunu başaramadığımı anladım. Neyine bu kadar şaşırdığımı da bilmiyordum. Teyzemdi sonuçta. Bana annemden ve babamdan daha yakın davranan kişinin yanıma gelmesinden daha doğal ne olabilirdi ki?

"Hoş buldum Alp. Uzun sürdü açmam. Duymadın mı?"

"Duydum ama gaipten geldi sandım."

Söylediğim cümlenin ardından, teyzemin bana bakan anlamsız gözleri birkaç saniye turladı yüzümü. Ahu teyzem, omuz silkerek direkt mutfağa yöneldiğinde bu incecik ayrıntının kalbimde kocaman bir yer kapladığını asla bilemeyecekti.