Siblings? No

31.Angel

"Άντε ρε Έβελιν μας περιμένουν ο μπαμπάς και η μαμά" φωνάζω

Κοιτάζω τα ρούχα μου

Έβαλα ένα μαύρο τζιν με μια γκρί μπλούζα και το τζακετ μου

Μπήκε είδη Νοέμβριος παρόλαυτα δεν κάνει αρκετό κρύο

Κατεβαίνει η Εβελιν φορώντας ένα μπλε φαρδύ τζιν με ένα άσπρο τοπακι και μια μαύρη ζακέτα στο χέρι

"Πάμε?" Ρωτάει με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη της

"Άντε πάμε"

Βγαίνουμε έξω

Δεν το πιστεύω αυτό

"Αγόρι μου" λέει με δάκρυα στα μάτια και πάει να με αγκαλιάσει αλλά πάω πίσω

"Τι στο διάολο πας να κάνεις?" Την ρωτάω αν νευριαμενος

"Εϊντζελ μου μην με απομακρύνεις σε εκλιπαρώ ζωή μου" λέει κλαιγοντας

Η Εβελιν με κοιτάζει παράξενα χωρίς να καταλαβαίνει τι συμβαίνει

"Αυτο το έκανες μόνη σου. Εσύ και ο άντρας σου. Εσείς με διώξατε. Εσείς με απομακρυνατε. Εσείς καταστρέψατε την παιδική μου ηλικία. Μέχρι μου εμφανίστηκαν αυτοί. Οι γονείς μου. Το ακούς οι γονείς μου. Αυτοι με μεγάλωσαν σαν άνθρωπο και όχι σαν να ήμουν ένα ξεσκονοπακο που το χτυπαγατε καθημερινά. Είχα γαμημενα αισθήματα το σκεφτήκατε αυτό? Πώς θα ένιωθα πως οι γονείς μου. Οι ίδιοι μου οι γονείς με χτύπησαν μπορείς να μου πεις? Πήγα σε ορφανοτροφεία που για 3 χρόνια πέρασα χειρότερα χωρίς καν να ξέρω γιατί. Με αφήσατε και τώρα μετά από 19 χρόνια θες να με ξαναδεις? Θες να μου ξανά μιλήσεις? Πώς αντεχεςιυνα κάνεις κάτι τέτοιο?" Φωνάζω έξαλλος

Νιώθω τα μάτια μου να τσούζουν και τα κλείνω για λίγο

Νιώθω την παλάμη την Έβελιν να με σπρώχνει ελάχιστα προς τα πίσω

"Καλό θα ήταν να φύγετε. Δεν του κάνει καλό που είστε εδώ" της λέει ευγενικά

"Μην την μιλάς ευγενικά. Δεν της αξίζει" λέω δυνατά

"Εϊνζελ αστην σε παρακαλώ" μου λέει σιγά

"Σε παρακαλώ ζωή μου όταν με θες θα είμαι εδώ" λέει σιγά

Πάω να την βρίσω αλλά η παλάμη της Έβελιν κλείνει το στόμα μου

"Καλό σας βράδυ" της λέει

Η τρισκαταρατη απομακρύνεται και δαγκώνω την παλάμη της Εβελιν

"Αου"