MAHKUM | bxb

Otuz

06.12.2020

***

Bugün attığım 2. Bölüm. Bir öncekini atlamayın. Keyifli okumalar ☺️

"Seni seviyorum" Uğur'a şaşkınlıkla baktım. "Nasıl yani?" Bana gülümseyip baktı o da.

"Neyini anlamadın seviyorum seni." Gözlerim parlayarak baktım ona.

"Ben sanmıştım ki... Yani aramızda ki bu şey..."

"Hiç bir şeyin farkında değilsin değil mi?" Kafamı iki yana salladım.

Bana hâlâ gülümserken ona doğru bir adım attım. O da bana yaklaşmaya başladı. Elini uzattığı anda ben de tutmak istedim.

Şu an benden mutlusu yoktu. Sevgime karşılık veriyordu. Daha ne isteyebilirdim ki...

Ben öylece yüzüne bakarken, birden etrafımı bir rüzgar kapladı. Uğur'a baktığımda hâlâ bana gülümseyerek bakıyordu.  

"Neler oluyor?" Dedim şokla. Tek kaşını kaldırdı. "Ne, ne oluyor?" Etrafımızda ki rüzgarı gösterdim. "Bu rüzgar..?" Bunu söylememle birden uzaklaşmaya başladım.

Ayaklarım hareket etmiyordu ama ben geri geri gitmeye devam ediyordum. "Uğur yardım et!" O bana gülümsemeye devam ediyordu.

Saçma bir durumdaydım şu  an Uğur neden bu kadar rahattı?

Ben uzaklaşmaya devam ederken bir kadın sesi duydum. Uğur'a sesleniyordu. Daha sonra silüetini gördüm. Uğur bana bakmaya devam ederken karşısına geçti.

Upuzun saçları vardı ancak yüzü belli olmuyordu. Ama ben o kadın olduğunu anlayabiliyordum. Bana bakarak kadına yaklaştı. Yüzünde ki tatlı gülümseme sinsi bir hal almıştı.

Giderek kadının yüzüne yaklaştı. "Yapma lütfen! Gözümün önünde yapma!" Dedim kafamı iki yana sallayarak. Gözlerimden yaşlar akıyordu.

O ise bana gülümsemeye devam edip kadının dudaklarına yapıştı. Ben çok uzağa gitmiştim ve istesemde onlara ulaşamadım. O gözlerimin içine bakarak öpmeye devam ediyordum.

Görmek istemediğim için gözlerimi kapattım. "Hayır hayır görmek istemiyorum. Lütfen yapma!" Kafamı iki yana salladım. Ağlamaya devam ediyordum. Ama gözlerimi kapattığım halde görüntü gitmiyordu sanki...

"Yapma lütfen! Gözlerimin içine bakarak öpme onu!"

"Melih..."

"Yapma lütfen!"

"Melih..."

"Lütfen..." dedim fısıldayarak.

"Lan Melih! Kalk lan!"

"Yapma!" Diyerek çığırmıştım adeta. Gözlerimi açtığımda bana bakan kişileri gördüm. Selçuk yatağa çökmüş endişeyle bakarken, Yılmaz abi de aynı şekilde bana bakıp kolumu dürtüyordu.

"İyi mi?" Diğer konuşanları gördüm. Herkes başıma toplanmıştı. "Oğlum iyi misin?" Yılmaz abi elini sallıyordu gözlerimin önünde. Kafamı iki yana salladım. Bir hıçkırık kopunca boğazımdan, sarsılarak ağlamaya başladım.

"Kabus gördün. İyi misin?" Selçuk'un söyledikleriyle ona döndüm. "Kabus muydu?" Anlamamış olmama önce şaşırsa da sonra kafasını salladı hızla. Daha fazla ağlarken yerimden doğrulup ona sarıldım.

"Çok korktum gerçek olacak diye" sırtımı sıvazlayıp sakinleştirmeye çalıştı beni. "Şşştt tamam sakin ol..."

"Ateşine bak bi" Yılmaz abinin konuşması ile beni geri çekip alnıma elini koydu. Elini hızla çekip korkuyla baktı. "Yanıyo abi" Yılmaz abi sinirle bakıp: "Yemek yemezsen olacağı bu. Bide artis gibi dolaşıyon ortalıkta!" Dedi sinirle.