Jamais Vu [Phenomena Series #2]

Chapter 25

Chapter 25:

Nagising ako nang may maramdaman akong kung anong kumakaluskos sa k'warto ko. Binuksan ko ang mga mata ko at nakitang mataas na ang sikat ng araw dahil nakabukas ang kurtina ng k'warto ko.

Tiningnan ko ang sarili ko at nakitang wala pa rin akong suot.

Naalala ko 'yung nangyari kagabi.

Si Ruby.

Inikot ko ang paningin ko at nakita ko si Ruby na may suot ng damit. Pinulot ko ang boxers na suot ko kagabi bago tumayo at lumapit sa kan'ya. I was about to kiss her and greet her a late good morning when I saw her swollen eyes, staring at me.

"Ruby—"

I was taken aback when I felt her hand slapped my face so fucking hard. Napatingin ako sa kan'ya dahil hindi ko maintindihan kung para saan. Did I do something wrong? Did I force her?

"Baby—"

Again, she slapped me with her left hand, this time.

"Ang kapal ng mukha mo," she said in her voice, full of agony. "Ang kapal ng mukha mo, Architect."

Napalunok ako nang muli kong marinig ang tono ng boses niyang 'yon.

"W-What the hell did I do wrong? Did I force you?" I asked because I couldn't really understand!

She scoffed. "You dared to have sex with me. I gave it all to you, willingly, voluntarily, because I loved you so much," her voice is full of resentment. "And you dared to ask me repeatedly who I was, when you've been repeatedly entering inside, breaking me."

Her tears fall nonstop. It was so quick to fall like her eyes are clouds and it is producing a water—like a rainfall.

"What?" I asked, confused.

And then I realized, it wasn't just my thoughts. I happened to ask her, not me. Sa halip na sarili ko ang tinatanong ko sa kung sino siya dahil muling nanumbalik sa akin ang pangyayaring 'yon, hindi ko nalamang nailabas ko pala 'yon sa bibig ko. Hindi ko napansin na naitanong ko 'yon sa kan'ya habang ginagawa namin ang bagay na 'yon sa unang pagkakataon.

"Nakakadiri. Diring-diri ako sa sarili ko ngayon," she scoffed as she wiped her tears violently. She glared at me again using her eyes, full of pain. "I regret loving you too much. I regret giving myself to you."

Napaawang ang bibig ko. Naramdaman ko ang kung anong sakit sa dibdib ko, na parang anytime, hindi ko na magagawang tumayo nang maayos sa harap niya. Hinawakan ko ang dalawang balikat niya pero mabilis niya lang inialis 'yon.

"Huwag ka na ulit magpapakita sa akin. Ayaw na kitang makita kahit saan. Hinding-hindi na ako babalik ng Manila dahil nahihiya ako sa sarili kong minahal kita," she sobbed before she violently pulled her necklace and throw it in me. "Take it back. You won't take me back anymore."

Nang nawala siya sa harap ko ay doon lang ako natauhan sa kung ano ang ibig niyang sabihin. Mabilis ko siyang sinundan palabas ng k'warto ko at nakita kong dala na niya ang mga gamit niya. Hindi marami 'yon dahil isang linggo lang naman siya rito, pero nang makita ko siyang gano'n, pakiramdam ko, hindi ko na siya mababawi kapag hindi ko siya pinigilang umalis ngayon.

"Ruby," I called her as I held her hand.

Mabilis niyang hinawi ang kamay kong nakahawak sa kan'ya. I sighed in frustration.

"Ruby, 'wag namang ganito. 'Wag mo naman akong iwan nang gano'n na lang."

She laughed. "Anong 'wag ganito? Hindi mo nga alam kung anong naramdaman ko habang ginagawa 'yon kasama ka!" she looked away. "Gusto ko na lang matapos 'yon, pero ano? Pagkatapos mong tanungin kung sino ako nang paulit-ulit, itinuloy mo pa rin!" she glared at me again and this time, it hurts more than the glares I received earlier. "Nakakadiri. Gan'yan ba ang ginawa mo sa London?"