Ψυχοσύνθεση

Μέρος 7ο : Εξελίξεις... δυσάρεστες ή ευχάριστες;

Μα πόσο αδιάκριτος, έλεος δηλαδή τρόπους δεν ξέρει; Θέτω ρητορικά ερωτήματα στον εαυτό μου φανερά εκνευρισμένη. Η πόρτα στο μεταξύ έχει ανοίξει ήδη, εγώ είμαι βρεγμένη απ'τη κορυφή ως τα νύχια, οι σταγόνες από τα βρεγμένα επίσης μαλλιά μου πέφτουν στους ώμους μου και στην πλάτη μου, ενώ ένα δροσερό αεράκι έχει εισβάλει στο δωμάτιο από το ξαφνικό άνοιγμα της πόρτας και με κάνει να ανατριχιάσω.

Αυτό όμως που μου σήκωσε για τα καλά την τρίχα ήταν ότι ο αναιδέστατος εισβολέας ήταν ο Στέλιος... ποιος; Ο Στέλιος παρακαλώ πολύ, ναι ο Στέλιος! Τι θέλει αυτός εδώ; Δεν νομίζω ότι έχουμε κάτι να πούμε... Φίλος σου είναι Ευριδίκη.. τίποτα δεν έχετε να πείτε; Εμα πως δεν έχετε; Οι φίλοι πάντα έχουν κάτι να συζητήσουν.. έτσι δεν είναι φίλη μου; Πρέπει να το έχω προαναφέρει, αυτή τη φωνούλα θα την στραγγαλίσω κάποια στιγμή... στο κοντινό μέλλον.

Έχει καρφώσει το βλέμμα του, στο σημείο όπου έχω τοποθετήσει το χέρι μου ώστε να αποτρέψω την πετσέτα απ'το να πέσει και για γίνουν αποκαλύψεις... Του ρίχνω ένα βλέμμα, το οποίο του ήταν αρκετό για να καταλάβει και να επιστρέψει να με κοιτάξει κατευθείαν στα μάτια.

- Πώς μπήκες; Ρωτάω την ερώτηση που μου πρωτοήρθε ΄ έβγαζα καπνούς!

- Ήταν ανοιχτή η πόρτα... Απαντάει κοιτώντας με επίμονα, κάνοντας με να νιώσω λίγο άβολα.

- Και όπου βλέπεις εσύ ανοιχτή πόρτα μπαίνεις ε; Ρωτάω με ελαφρώς υψηλό τόνο στη φωνή μου ' ο εκνευρισμός μου πρέπει να είναι προφανής.

- Ναι.. απαντάει λακωνικά, έτσι απλά.

Ξεφυσάω και τον κοιτάω. Είναι σαν να έχασε τα λόγια του, έτσι ξαφνικά ΄ τι έπαθε άραγε;

- Θέλεις κάτι; Τον προτρέπω να μιλήσει επιτέλους. Το βλέμμα του πλέον έχει σοβαρέψει και μπορώ να πώ ότι σε τρομάζει λίγο.

- Ε-ε ναι ήθελα να μιλή..

- Ήρθα! Δεν άργ..

Και εκεί που πήγα να μάθω τον λόγο ''επίσκεψης'' του μπουκάρει η Ειρήνη μέσα και διακόπτει τον Στέλιο... τι να πώ τώρα; Τέλοσπάντων προφανώς δεν περίμενε να με δεί εμένα ημίγυμνη με την πετσέτα το μόνο ρούχο να με καλύπτει και τον Στέλιο μέσα στο δωμάτιο...

- Ε-ε.. διακόπτω κάτι; Ρωτάει κοιτώντας και τους δυό μας με γουρλωμένα μάτια.

- Όχι, μόλις τώρα έφευγα.. Λέει ο Στέλιος και κάνει να φύγει, αλλά τον σταματάω εγώ πιάνοντας τον απ΄το μπράτσο.