Ψυχοσύνθεση

Μέρος 12ο : Το ραντεβού

**Αποφάσισα να αλλάξω τον τρόπο γραφής μου και να βάζω εισαγωγικά αντι για παύλες είναι πιο βολικό.Μόλις βρώ χρόνο θα διορθώσω και το υπόλοιπο βιβλίο**

Βρισκόμασταν σε αρκετό ύψωμα, έτσι το αεράκι ήταν κάτι παραπάνω από δροσερό. Ο Στέφανος που με ακολουθούσε από πίσω, καθώς είχε πάει να πληρώσει τον ταξιτζή, μάλλον παρατήρησε ότι το δέρμα μου είχε τσιτωθεί στην απότομη αλλαγή θερμοκρασίας ''Έλα πάρε'' τον ακούω να μου λέει πριν νιώσω την θερμότητα που είχε διαπεράσει στην ζακέτα του ''Ευχαριστώ'' απαντώ και τον ακολουθώ. Δεν είχε ντυθεί αρκετά επίσημα... μόνο ένα τζιν και μια γκρί κοντομάνικη μπλούζα από πάνω με την μαύρη ζακέτα που φορούσα. Το δέρμα του στο σημείο όλου του χεριού ήταν εκτεθειμένο, αλλά δεν φάνηκε να τον πτοεί η υπερβολικά δροσερή θερμοκρασία.

Περπατούσαμε για κάμποση ώρα, μέχρι που άρχισε να αχνοφαίνεται ένα πάρκο μέσα που περιτρυγιρίζονταν από αρκετά θεόρατα δέντρα. Περπατήσαμε για λίγο μέσα σ'αυτό και φτάσαμε σε ένα μαγαζί με ξύλινη κατασκευή. Έφερε το χέρι του γύρω απ'τη μέση μου και με οδήγησε στο εσωτερικό του χώρου. Ήταν ένα εστιατόριο απλό σε διακόσμηση, με ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα. ''Ωραίο μέρος..'' σχεδόν ψυθιρίζω παρατηρώντας τον χώρο γύρω μου. ''Σ'αρέσει;'' με ρωτάει και γυρνάει να με αντικρίσει. ''Ναι ήσυχα, όπως είπες'' απαντώ και τον αφήνω να με καθοδηγήσει.

Καθήσαμε σε ένα γωνιακό τραπέζι. Αφού βολευτήκαμε, πήρα στα χέρια μου το μενού και άρχισα να κοιτάω τι περιείχε. Μμ.. ενδιαφέρον ο Κύριος Στέφανος έκρυβε έναν απλοϊκό άνθρωπο μέσα του. Το μαγαζί είχε απ'όλα τα είδη φαγητών, αλλά όχι αρκετά εξεζητημένων. '' Είσαι έτομη;'' με ρωτάει και απομακρυνώ το βλέμμα από το μενού. 'Για όλα..' έλεγε μιά φωνή μέσα μου. Την απέρριψα και τον κοίταξα αμήχανα σαν να είχε ακούσει τη φωνούλα''Εμ.. ναι'' απαντώ και ξανακοιτώ το μενού. ''Θα πάρω.. μία αστακομακαρονάδα'' προσθέτω '' καλή επιλογή.. και εγώ μία μύδια σαγανάκι'' λέει στην σερβιτόρα και αφού γράφει τις παραγγελίες μας φεύγει και μας αφήνει μόνα μας. ''Λοιπόν για πές..'' μιλάω εγώ πρώτη προσπαθώντας να σπάσω τον πάγο.

  ''Σαν τι να πώ δηλαδή;'' μου αποκρίνεται και με κοιτάει με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο σαν να ήξερε τι έπρεπε να πεί αλλά απλός να ήθελε να μου σπάσει τα νεύρα. Αλλά δεν με ξέρει καλά εμένα.. -βασικά καθόλου δεν με ξέρει αλλά τέλοσπαντων- τον κοιτάω με το ίδιο ύφος που έχει και αυτός στο πρόσωπο του '' Ε αν δεν έχεις κάτι να πείς τότε να φεύγω..'' αποκρίνομαι και κάνω να πάρω την τσάντα μου, αλλά με πιάνει απ'το χέρι και με κοιτάει με ένα σοβαρό βλέμμα τώρα.