Ψυχοσύνθεση

Μέρος 13ο : Ο Αποχωρισμός

Οι αρνητικές σκέψεις έφυγαν και τώρα άρχισα να παρατηρώ το περιβάλλον γύρω μου, μήπως και το δροσερό αεράκι παραμερήσει μαζί με τα φύλλα των δέντρων και τις άλλες δυσάρεστες σκέψεις που απειλούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Στο ύψωμα που ήμασταν μπορούσα να δώ σχεδόν όλη την πόλη και τη θάλασσα που την περιτριγύριζε. Κάθησα σε ένα παγκάκι πιο πέρα και έστρεψα την προσοχή μου σε εκείνον. Μόλις είχε σταματήσει τη συνομιλία του με το άλλο άτομο και τοποθετούσε το κινητό του μέσα στην τσέπη του. Ήταν πλάτη σε εμένα, τον είδα να κάθεται με τα χέρια στις τσέπες για λίγο, έπειτα να παιρνάει το ένα χέρι απ'τα μαλλιά του, να ξεφυσάει και μετά γύρισε προς τα εμένα.

Αρχίζει να περπατά προς το παγκάκι, κάθεται και με κοιτάει, ενώ εγώ κοιτάω τα πόδια μου.. χμ τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να πάω να πάρω κανένα σταράκι... ''Ε, ναι λοιπόν.. ε που είχαμε μείνει;'' λέει και στρέφω το βλέμμα μου προς τα εκείνον. Δεν θυμάται ε; Ε, ούτε εγώ θυμάμαι. ''Ε, δεν θυμάμαι... νομίζω για κάτι ταινίεςκαι τα χρόνια δεν έχουν σημασία'' αποκρίνομαι-και καλά δεν θυμόμουν...έτσι μου βγήκε, τι να κάνουμε;- τον κοιτάω περιμένοντας να δώ τι θα πεί. Φαίνεται να σκέφτεται για λίγο ''Α, ναι! Γιατί δεν προσπαθούμε στο κάτω κάτω; Και θα δούμε πως θα πάει..'' απαντάει τελικώς και τον κοιτάω σκεπτική. ''Δεν ξέρω... είναι λίγο απότομο ξέρεις, τώρα γνωριστήκαμε και πιστεύω ότι έχουμε που έχουμε το πρόβλημα της ηλικίας θα έχουμε και το θέμα ότι το προχωράμε πολύ γρήγορα.'' 

Φαίνεται να επεξεργάζεται λίγο τους ισχυρισμούς μου και μετά σηκώνεται με τα χέρια στις τσέπες πάλι. ''Κοίτα, εγώ φεύγω για Αμερική το βράδυ'' κάνει μια μικρή παύση και ξαναπαίρνει θέση δίπλα μου. ''Δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να ξαναέρθω..'' συνεχίζει και με κοιτάει κάπως μελαγχολικά. ''Ε, θα επικοινωνούμε μέσω σκάιπ, e-mail και λοιπά... ξέρεις πόσο έχει εξελιχθεί η τεχνολογία στις μέρες μας; '' κάνω μια μικρή παύση ''εσύ θα έπρεπε να το ήξερες καλύτερα, ολόκληρη εταιρία διοικείς'' συνεχίζω σπάζοντας λίγο τη μονοτονία και το αμήχανο κλίμα με λίγο χιούμορ.

Γελάει φανερώνοντας την τέλεια οδοντοστοιχία του και το τέλειο χαμόγελο του- του πάει πολύ να χαμογελάει παρεπιπτόντως- με παρασέρνει και εμένα και χαμογελάω και εγώ. ''Δίκιο έχεις μικρή..'' απαντά και με κοιτάει ευθέως στα μάτια με το χαμόγελο ακόμα χαραγμένο στο πρόσωπο του. ''Είδες; συμφωνείς ότι έχουμε μια διαφορά..'' στηρίζομαι στο σχόλιο του 'μικρή' σοβαρεύει λίγο, αλλά το χαμόγελο δεν χάνεται ''Δεν είπα ότι δεν έχουμε... απλός είπα ότι δεν έχει καμιλα σημασία αυτή η διαφορά'' λέει και έρχεται πιο κοντά μου ''Θα με λές μικρή τώρα δηλαδή;'' αποκρίνομαι ''γιατί όχι;'' απαντά με μια ρητορική ερώτηση.