Ψυχοσύνθεση

Μέρος 1ο : Η μοιρέα συνάντηση

             Μισά Ιουνίου, τελευταία μέρα των εξετάσεων. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω από την αίθουσα στην οποία γράφαμε το τελευταίο διαγώνισμα. Αναπνέω αυτόν τον καθαρό αέρα, ο οποίος με γαργαλάει στο πρόσωπο και σε συνεργασία με τις ηλιαχτίδες του ήλιου που χαϊδεύουν απαλά το πρόσωπο μου, μου χαρίζουν μια αίσθηση ανακούφησης και χαλάρωσης επιτέλους που μόλις τέλειωσε το φετινό σχολικό έτος. Τρίτη Λυκείου του χρόνου, μάλλον δεν θα χαλαρώσω και πολύ, πάλι θα ξεπατωθώ στο διάβασμα. Έδιωξα αυτές τις δυσάρεστες σκέψεις απ'το μυαλό μου και άρχισα να κατεβαίνω τις ατελείωτες σκάλες του σχολείου μας.

Διένυα τον πέμπτο χρόνο σ'αυτο το μέρος. Όλοι λένε άντε να τελειώσουμε να φύγουμε απ'το σχολείο..μια ζωή βάσανα και τα λοιπά. Εγώ όμως είμαι της αντίθετης άποψης. Δεν νομίζω ο δρόμος προς την επιτυχία και την ευτηχία να ήταν ποτέ εύκολος και αυτό διότι αν δεν ήταν και λίγο δύσβατος με δρόμους γεμάτους κίνηση να διάσχίζεις και δίχως εμπόδια να πηδήξεις, τότε ποιό το νόημα της ζωής; Οι περισσότεροι θα με χαρακτήριζαν κάπως για αυτό μου το σκεπτικό πιστεύω, αλλά αυτούς τους κάποιους τους προκαλώ να το σκεφτούν λίγο παραπάνω πρίν απαντήσουν οτιδήποτε. Έτσι καθ'όλη αυτή την διάρκεια των επικοδομητικών μου στοχασμών και προβληματισμών είχα ήση φτάσει στο προάυλιο. Δεν βλέπω κανέναν, πάλι πρώτη τελείωσα.. έχω βαρεθεί πια. Οι καθηγήτριες και οι καθηγητές μου λένε ότι βιάζομαι και θα κάνω λάθη έτσι, αλλά στο τέλος βγαίνουν λάθος.

      Κατευθήνθηκα προς το κυλικείο για να τσιμπήσω κάτι. Καθώς παρέλαβα την παραγγελία μου πήγα προς ένα παγκάκι και κάθησα να το απολαύσω, καθώς περιμένω μήπως εμφανιστεί κάποιος. Στο διάστημα της αναμονής , έβγαλα το κινητό απ'την τσέπη και χάζευα. Δεν μ'αρέσει να περιμένω γενικά, οπότε βαριόμουν υπερβολικά. Μου πέρασε απ'το μυαλό να φύγω και αυτό έκανα σηκώθηκα και βάδησα προς την μεγάλη έξοδο του σχολείου. Μια γυναικεία φωνή όμως με διέκοψε. Δεν άργησα να καταλάβω ότι ήταν η Ειρήνη. Γύρισα την κοίταξα, της χαμογέλασα, μου ανταπέδωσε και μου έκανε νόημα να περιμένουμε και τους υπόλοιπους. Έγνεψα και την τράβηξα για να καθήσουμε στο παγκάκι, απ'το οποίο μόλις είχα σηκωθεί. Σιγά σιγά άρχισαν να κατεβαίνουν και άλλα παιδιά. Μόνο τα δικά μας παιδιά  δεν βλέπαμε. ''Αμάν πια τόσο στουρνάρια;''

     Είπε η Ειρήνη γελώντας και αφήνωντας μια ανάσα αγανάκτησης να βγεί απ'το στόμα της. Γέλασα και εγώ, αλλά μόλις πήγα να σχολιάσω κάτι εμφανίστηκε χωρίς να το περιμένουμε μπροστά μας ο Δημήτρης. Μας κοιταξε και μας έκανε νόημα να βγούμε έξω απ'τον χώρο του σχολείου, πράγμα που κάναμε κατευθείαν. Αφού βγήκαμε ο Δημήτρης έκανε κλήση στον Κωσταντίνο που ήταν μάζι με τον Στέλιο και τους ειδοποίησε να είναι έξω απ'το γνωστό μέρος σε δέκα λεπτά.