Ψυχοσύνθεση

Μέρος 3o : Απλή σύμπτωση; II

       Η ώρα ήταν έξι παρά εικοσιπέντε. Προβλέπεται να αργήσω λίγο αν και δεν το συνηθίζω, αλλά δεν πειράζει. Ετοιμάζομαι να βγώ έξω απ'το σπίτι όταν με σταματάει η δόνηση στην τσέπη του παντελονιού μου. Απαντάω...

''Έλα που είσαι; Περιμένω.'' Ακούγεται από την άλλη γραμμή η ελαφρώς ενευριασμένη φωνή της Ειρήνης.

''Σίγα καλέ! Δεν έχω αργήσει και καθόλου σε πέντε λεπτά είμαι εκεί!''

 ''Α, να δούμε! Απαντάει και το κλείνει.''

     Το κλείνω και εγώ και το βάζω μεσ'την τσάντα μου. Θα πάω με τα πόδια, δεν ήταν κανείς σπίτι να με πάει τώρα δυστυχώς για να είμαι όντως σε πέντε λεπτά εκεί. Αρχίζω να διασχίζω τον δρόμο απέναντι γρήγορα καθώς τα αμάξια περνούσαν. Συνήθως με κανονικό ρυθμό βρίσκομαι πάνω στην πλατεία σε δεκαπέντε λεπτά αλλά τώρα θα είμαι σε δέκα. Ευτυχώς δεν χρειάζεται να περάσω απ'έξω απ'το σπίτι κανενός Στέλιου και ευτυχώς μέχρι τώρα δεν έχω συναντήσει τον κύριο αινιγματικό, αν και πλέον έχω συνηθίσει σ'αυτές τις ''τυχαίες'' συναντήσεις. Έχω φτάσει στο βιβλιοπωλείο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το cafe del mal, όταν το κινητό μου ξαναχτυπά. Το σηκώνω...η Ειρήνη πάλι.

 ''Πως το βλέπεις; Σήμερα ή αύριο;''

''Αύριο!'' Της φωνάζω ενώ βρίσκομαι ακριβώς από πίσω της και έχω σκάσει ήδη στα γέλια. Με κοιτάει καλά καλά προσπαθώντας να το παίξει σοβαρή και ενευριασμένη, αλλά τελικά υποκύπτει και με αγκαλιάζει γελώντας. 

 ''Κάθησε δεσποινής είμαι πάντα στην ώρα μου..! ''Τόνισε το τελευταίο αφήνωντας ένα παιχνιδιάρικο γέλιο να ακουστεί.

 ''Δεν άντεξες να με περιμένεις.. παρήγγειλες βλέπω!'' Απάντησα αλλάζοντας θέμα επιδεικτικά με απαξιωτικό βλεμμα στο σχόλιο της.

 ''Ναι.. άντε παρήγγειλε και εσύ τώρα να τελειώνουμε γιατί έχω σκάσει απ'την αγωνία μου.''

      Είπε και έκανε σινιάλο στον Σταύρο να έρθει να πάρει παραγγελία,ο οποίος ήρθε σαν σίφουνας.

   ''Τι να σου φέρω Ευριδίκη;''

   ''Ένα τσάι ρόδι Σταύρο.'' Απάντησα βιαστικά.

   Ο Σταύρος έφυγε γρήγορα όπως ήρθε και και μου έφερε το δροσερό μου τσάι. Εγώ σαν να ήθελα να καθυστερήσω την διήγηση των γεγονότων άρχισα να χύνω σιγά σιγά το περιεχόμενο του μπουκαλιού μέσα στο γεμάτο με παγάκια ποτήρι. 'Εριχνα κλεφτές ματιές στο πλέον αγριεμένο βλέμμα της Ειρήνης.