Ψυχοσύνθεση

Μέρος 17ο : Τι εσθί να είσαι businessman

Οπτική Στέφανου

Ώρες ώρες αυτοσαρκάζομαι. Προσπαθώ να μπώ στο μυαλό ενός απλού ανθρώπου σαν εκείνη. ''Ναι εμείς οι κοινοί θνητοί σκεφτόμαστε αλλιώς...δεν σκουπιζόμαστε με τα χαρτονομίσματα μας'' θα έλεγε το έξυπνο στοματάκι της. Βέβαια εννοείται πως και εγώ είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, χωρίς τις συνήθειες και την καθημερινή ζωή όμως ενός. Καθισμένος στη καφέ σκούρα δερμάτινη καρέκλα του γραφείου μου προς το παρών βάζοντας υπογραφές σε ένα σωρο έγγραφα είμαι σε δίλλημα για το αν θα πρέπει να κάνω αυτό που σκεφτόμουν από τη στιγμή που αναχώρησα από Σαντορίνη και είπαμε ένα τελευταίο ''αντίο'' με την Ευριδίκη . Ευριδίκη... τι ωραίο όνομα.. *χτύπημα στην πόρτα*

''Περάστε'' απάντησα, ενώ η γραμματέας μου η Κάρολάϊν άνοιξε και άρχισε να περπατά προς το γραφείο μου με δύο φακέλους και ένα ημερολόγιο στο χέρι. ''Καλημέρα σας κύριε'' είπε με ευγενικό τρόπο και άφησε τους φακέλους στο γραφείο μου, εξηγώντας μου τι έπρεπε να κάνω με το καθένα. ''Στις δώδεκα μίτινγκ με τους εταίρους και στις μία και τέταρτο ραντεβού με τον κύριο Λαντβίνσκι για τις επιχειρήσεις στο όσλο.'' άρχισε να λέει η Κάρολάϊν καθώς έβλεπε τα ραντεβού στο ημερολόγιο. ''Οκ, σε ευχαριστώ Καρολάϊν, μπορείς να πηγαίνεις.'' της είπα και αφού χαμογέλασε ως ένδειξη χαιρετισμού έφυγε.

Ευτυχώς σήμερα δεν έχω πολλά να κάνω, οπότε θα έχω χρόνο για τρέξιμο, θέλω λίγη εκτόνωση. Άρχισα τις υπογραφές, ενώ μελετούσα τα έγγραφα στους φακέλους και προετοίμαζα τα χαρτιά για το μίτινγκ. Κοίταξα το ρολόϊ μου ΄ η ώρα ήταν εντεκάμιση. Θα κατέβω κάτω να πάρω έναν καφέ ωσότου να έρθουν οι εταίροι . Συνήθως μου τον φέρνει η Κάρολάϊν, αλλά μερικές φορές θέλω και εγώ τον αέρα μου, κλεισμένος σ'ένα γραφείο όλη μέρα δεν γίνεται. Ενημέρωσα λοιπόν ότι θα είμαι πίσω λείαν συντόμως και άρχισα να περπατώ προς το ασανσέρ. Χαλάρωσα λίγο την γραβάτα μου και πάτησα το κουμπί για το ισόγειο.

Ένα χέρι σταμάτησε και άνοιξε τις πόρτες του ασανσέρ. Ένας λαχανιασμένος νεαρός, πιθανόν κούριερ, πάτησε το δεκατρία και κάθησε να ξελαχανιάσει λίγο πιο δίπλα μου. Πόσο θα ήθελα να ερχόμουν και εγώ με τη φόρμα στη δουλειά΄ αλλά φυσικά δεν νοείται κάτι τέτοιο για ένα στέλεχος της θέσης μου. Οι μεγάλες θέσεις προϋποθέτουν και μεγάλες ευθύνες μου είχε πεί κάποτε κάποιος, βέβαια αυτό δεν χρειάζεται να στο πεί κάποιος για να το καταλάβεις... είναι δεδομένο.

Μετά από δύο λεπτά το ασανσερ σταμάτησε, με τα χέρια στις τσέπες άρχιζα να βηματίζω αργά και σταθερά προς την έξοδο, αφού χαιρέτησα και την Τζέιν που είναι στην ρεσεψιόν βγήκα έξω και ανέπνευσα τον καθαρό αέρα, θα μου χρειαστεί για το υπόλοιπο της μέρας άλλωστε. Η μέρα ΄ταν ηλιόλουστη με λίγη συννεφιά, ίσα ίσα για να προσδίδει δροσιά. Προχώρησα λοιπόν λίγο πιο κάτω προς το αγαπημένο μου coffee shop και αφού πήρα έναν ζεστό καφέ κάθησα σ'ένα παγκάκι στο πάρκο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι απ'την εταιρία. Άνοιξα το καπάκι απ'το ποτήρι και οι ζεστοί ατμοί ξεχύθηκαν έξω, φύσηξα λίγο και απόλαυσα τον πάντα γευστικό καφέ του έμπιστου μαγαζιού μου.