Ψυχοσύνθεση

Μέρος 6ο : Αναμφίβολα Πεπρομένο

Είμαι σε ένα ψιλοσόκ τώρα... προσπαθώ να συνέλθω. Μπας και μου κάνουν πλάκα μωρε; Μάλλον όχι γιατί τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε κάτι να πούμε ή καλύτερα εγώ δεν έχω κάτι να πώ, για εκείνον δεν ξέρω.

-''Τι κάνεις εδώ;'' Ρωτάω.. χωρίς να σκεφτώ πραγματικά, μου βγήκε εκείνη την ώρα απλά.

''Χαχα.. διακοπές ήρθα, εσύ;'' Με ρωτάει με χαλαρό ύφος.

''Εε και εγώ διακοπές.'' Απαντάω και αρχίζω να κοιτάω γύρω γύρω να δώ που είναι τα παιδιά.

'' Γειά σου Στέφανε! Και εσύ εδώ διακοπές;'' Πετάγεται η Ειρήνη από πίσω του. Εκείνος γυρνάει ξαφνιασμένος και την κοιτάει.

''Ναι.. γειά σου εε Ειρήνη έτσι;''

'' Ναι!'' Αποκρίνεται εκείνη και έρχεται προς το μέρος μου, με σκουντάει και συνεχίζει να κοιτά τον Στέφανο χαμογελώντας... τι χαζή;!

''Πάμε σιγά σιγά.. τι λέτε;'' Ρωτάει ο Δημήτρης και μάλλον δεν είχε παρατηρήσει τον Στέφανο.

'' Ε, Δημήτρη από εδώ ο Στέφανος.'' Τους συστήνω και ανταλάσσουν μια χειραψία. Πίσω από τον Δημήτρη ήρθαν και οι άλλοι δύο Στέλιος και Κωσταντίνος.

'' Άντε πάμε μην μας πάρουν το δωμάτιο'', μας λέει ο Στέλιος, κοιτώντας μία εμάς και μία τον Στέφανο με ένα περίεργο ύφος. Πρέπει να τους συστήσω άραγε; Και εκείνη τη στιγμή πετάγεται η Ειρήνη ευτυχώς.

'' Από εδώ ο Στέφανος, Στέφανε από εδώ ο Στέλιος.''

'' Χάρηκα'' λέει ο Στέφανος και πάει να κάνει χειραψία, αλλά ο Στέλιος ούτε που έδωσε σημασία και γύρισε να κοιτάξει προς το μέρος μου.

''Κώστα; Πόσο καιρό έχω να σε δώ ρε φίλε;'' Λέει ξαφνικά ο Στέφανος, όταν βλέπει τον Κωσταντίνο, απ'ότι φαίνεται δεν έδωσε πολύ σημασία στο υφάκι του Στέλιου.

''Ε, όχι ρε! Και εσύ εδώ; Θα έρθεις μαζί μας δεν υπάρχει περίπτωση..πόσος καιρός πάει.. έχουμε τόσα να πούμε.'' Αποκρίνεται ο Κώστας και αγκαλιάζονται φιλικά, ενώ στα πρόσωπα όλων μας έχει σχηματιστεί ένα ερωτηματικό.

'' Γνωρίζεστε;'' Ρωτάω.

'' Ναι... οικογενειακοί φίλοι, από μικρά ήμασταν αχώριστοι μέχρι την ηλικία των δεκατριών ωστόσο χωριστήκαμε γιατί ο Στέφανος μετακόμισε Αμερική.''

Σχηματίζω ένα α με το στόμα μου και γυρνάω να κοιτάξω τον Στέλιο, ο οποίος μπορώ να πώ ότι είχε γίνει πιο κόκκινος απ'το αγαπημένο μου χρώμα το μπορντό. Έτσι λοιπόν κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο, κάποια στιγμή αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για το ξενοδοχείο που κατα τύχη πάντα.. ήταν το ίδιο με αυτό που θα έμενε και ο Στέφανος. Καλά θα περάσουμε... σκέφτομαι και χαμογελάω ειρωνικά στον εαυτό μου. Έλα που έχεις πρόβλημα εσύ τώρα... ίσα ίσα κιόλας μια χαρά σου'κατσε ... Αυτή τη φωνούλα κάποτε θα την κάνω να σωπάσει, για τα καλά! Μετά από περίπου μισή ώρα ήμασταν στο ξενοδοχείο και αφού πήραμε τις κάρτες από τη ρεσεψιόν πήγαμε προς τα δωμάτια μας. Το δικό μου με την Ειρήνη ήταν στο τέλος του διαδρόμου ενώ των τριών φίλων μας ήταν ακριβώς δίπλα από το δικό μας και του Στέφανου ακριβώς απέναντι... απλά τέλεια, αυτό θα πεί τύχη! Λέω από μέσα μου καθώς ξεκλείδωνε την πόρτα η Ειρήνη.